Rozdział II

Ten rozdział chciałabym zadedykować czterem dziewczynom: mojej kochanej przyjaciółce Anicie oraz Karolinie K, Adzie Z i Dominice - nawet nie wiecie jak ciesze się, że Was poznałam.

Kocham Was <33

-Gotowa?

Za drzwiami mojej sypialni pojawiła się Grace. Dziewczyna miała spięte wysoko włosy, mocno podkreślone oczy i jak się mogłam spodziewać sukienkę równie dobrze mogącą nazwać tuniką.

-Tak- potwierdziłam ostatni raz patrząc w lustro.

W przeciwieństwie do mojej siostry nie miałam aż tak bardzo ostrego make- up’u. Nie rozumiałam dlaczego Grace maluje się w taki sposób. Miała wystarczająco ładną cerę i bez tego całego sztucznego badziewia.

-Zostaw zapalone światło- upomniała gestem głowy wskazując na lampkę stojącą na biurku.

-Jasne pamiętam.

 Zawsze zostawiałyśmy zapalone światło, gdy gdzieś razem wychodziłyśmy. To gwarantowało nam, że gdy tylko tata wróci do domu nie będzie zaglądał do naszych sypialni bo już z podjazdu samochodu zauważy, że jesteśmy w domu. To był nasz niezawodny sposób, wypraktykowany na tyle często, iż byłyśmy pewne, że żaden szlaban nam nie grozi.

-Myślisz, że te buty pasują do sukienki?- Grace wskazała na wysokie szpiki, gdy tylko znalazłyśmy się na przedpokoju. Spojrzałam na nią pytającym wzrokiem.

-Myślisz, że długo w nich wytrzymasz?

Grace zmarszczyła czoło najwyraźniej próbując znaleźć rozsądną odpowiedź i oceniając swoje zdolności chodzenia w szpilkach.

-Masz rację pewnie nie dam, ale trudno. Najwyżej odpadną mi stopy- z pewnym siebie wyrazem twarzy nałożyła na nogi szpilki. Parsknęłam cicho śmiechem już wyobrażając sobie jej gadaninę jak bardzo to ja nogi nie bolą.

-Jak chcesz.

Chwilkę później wyszłyśmy na dwór. Od razu zostałyśmy otulone ciepłym powietrzem. Na dworze robiło się ciemno, ale od paru dni panowała dobra, ciepła pogoda. Jeśli Sebastian zaplanował imprezę na dworze, na pewno tego nie pożałuje.

-Kiedy oni przyjadą?- zapytała sfrustrowana Grace patrząc na wyświetlacz swojego telefonu - Mieli być już dwadzieścia minut temu... 

Dziewczyna była czasami naprawdę denerwująca. Pomimo tego, że ją kochałam to tym razem chciałam jej przywalić.

-Dwadzieścia minut temu stałaś niemalowana przed lustrem – przypomniałam złośliwie.

Grace przeniosła na mnie wzrok, szybko mrużąc oczy. W świetlne latarni w jej oczach pojawiały się małe błyszczące punkciki. 

W tej samej chwili na horyzoncie pojawił się samochód. Gdy był zaledwie kilka metrów od nas natychmiast zwolnił, aż w końcu zatrzymał się przy krawężniku. Bez trudu rozpoznałam auto. Za szyby od strony kierowcy ukazała się głowa Iana. Z wnętrza auta dobiegała głośna muzyka.

-Wsiadacie?- zapytał mierząc wzrokiem najpierw mnie później Grace.

Pokiwałam twierdząco głową ruszając w stronę drzwi. Zanim jeszcze wsiadłam ostatni raz odwróciłam się w stronę domu. W oknie na pierwszym piętrze paliło się światło. Wszystko wyglądało tak, jakbyśmy zostały w swoich sypialniach. Uśmiechnęłam się do siebie, sadowiąc wygodnie na tylnym siedzeniu.

Samochód zatrzymał się pół godziny później. Znajdowaliśmy się na obrzeżach zachodniego Londynu. Wyjrzałam przez okno próbując zobaczyć dom Sebastiana.

-Jesteś pewien, że to tu?- Erin rozglądała się wokół. Siedzący obok Ian zerkał co rusz na mały skrawek papieru, który trzymał w dłoni.

-Tak tu jest napisane- odparł podając dziewczynie karteczkę. Erin przygryzła wargę pełnych ust.

-No dobra to zostawmy gdzieś samochód i ruszajmy.

Ponownie powiodłam wzrokiem na krajobraz za oknem. Nie rozpoznawałam okolic bo wcześniej nigdy nie byłam u Sebastiana w domu, do którego sprowadził się parę lat temu. 

Nawet gdyby mnie wtedy zaprosił zapewne bym nie poszła. Co u licha w takim razie teraz tutaj robiłam?

-Rachel naprawdę nie mogę uwierzyć, że chciało ci się przyjechać- Grace pomagała blondynce wygramolić się z samochodu.

-Spokojnie nie będę szaleć -zapewniła głaszcząc okrągły brzuch, który wielkością z dnia na dzień przerażał mnie coraz bardziej.

-Sebastian chyba śpi na forcie - zaśmiał się Ian- Kto w dzisiejszych czasach w Londynie robi sobie takie ogrodzenie?

Ian miał rację. Prowadząca na podwórko brama przed, którą teraz się znaleźliśmy przywoływała na myśl  gotycyzm, ale mimo wszystko zauważalne było to, że była staranie dobrana do całego ogrodzenia.

-Nieźle się zapowiada- dopowiedziała Grace.

Erin nacisnęła klamkę furtki. Ta natomiast wydała niski odgłos ocierających się o siebie zawiasów. Po plecach przeszły mnie ciarki. Na początku trudno było w pełni zauważyć dom. Długi chodnik prowadził przez aleję otoczoną jałowcami i innymi zielonymi krzakami. Gdzieś w oddali usłyszałam śmiechy. Impreza najwyraźniej już się zaczęła. 

Nagle z na przeciwka ukazały się dwie ciemne sylwetki bez wątpienia zmierzające w nasza stronę.

-Venus!!- głos z oddali wypowiedział moje imię. 

Z początku nie rozpoznałam jego posiadacza, jednak gdy ponownie wypowiedział moje imię, nie miałam wątpliwości kto to jest.

-Witaj Tom- przywitałam się ze sztuczną radością. Chłopak zbliżył się do mnie całując w policzek. Śmierdziało od niego alkoholem.

-Fajnie, że przyszłaś. –zaśmiał się mierzwiąc długie do ramion włosy. Tom przeniósł ze mnie wzrok kierując go na dziewczynę stojąca obok- To Tina

Dziewczyna wyciągnęła do mnie swoją dłoń. Nie oddałam jej uścisku. Tina zmieszana cofnęła rękę.

-Wychodzicie już?- wtrąciła Grace stają tuż obok mnie

Tom wykonując jakieś dziwne ruchy głowa wodził wzrokiem po moich nogach. Poczułam się niezręcznie.

-Dla niego będzie lepiej jak już pójdziemy-odpowiedziała piskliwym głosem brunetka, prawdopodobnie będąca teraz dziewczyną Toma.

-Co ty gadasz jestem trzeźwy- oburzył się

-Jasne, jasne- Tina pociągnęła chłopaka za rękę mijając nas bez słowa pożegnania. 

Tom zaśmiał się donoście gdzieś w oddali. Ruszyłam przed siebie pewnym krokiem. Dom Sebastiana stawał się coraz bardziej wyraźny. Z zewnątrz przypominał pałac, a lampy ustawione tak, aby podświetlały od dołu ściany budynku, podkreślały, że mieszka tutaj ktoś wpływowy. Rodzice Sebastian byli producentami muzycznymi. Wiele sławnych dzisiaj gwiazd zaistniało dzięki nim na rynku muzycznym. 

Z budynku wychodziła właśnie jakaś para, której nie znałam. Oni również byli już mocno wstawieni. Najwidoczniej Sebastian postanowił przyspieszyć rozpoczęcie imprezy. Otworzyłam masywne drewniane drzwi wślizgując się do środka. 

Wszędzie panował hałas spowodowany przez gadających ludzi i głośna muzykę. Czekając aż całe moje towarzystwo wejdzie do środka, zaczęłam rozglądać się po pomieszczeniu. Większość z ludzi rozpoznałam od razu, bo wszyscy chodziliśmy do jednej szkoły. Cześć z nich paliła papierosy zadymiając tym samym już i tak wystarczająco śmierdzące pomieszczenie,górne światła zostały zgaszone co utrudniało odnalezienie pojedynczej jednostki spośród tłumu ludzi.

-Kogo mu tu mamy!- ktoś wysyczał mi od tyłu do ucha.

Odwróciłam się natychmiast widzą przed sobą Sebastiana. Chłopak uśmiechał się szeroko odsłaniając rząd zębów. Przełknęłam ślinę szykując się do odpowiedzi, jednak Erin mnie ubiegła

-Sebastian, niezła chata!- zaświergotała przytulając chłopaka.  

Było widać, że na niego leci i nie oszukujmy się, ma na niego ochotę. Sebastian objął ją, klepiąc dwukrotnie po plecach. 

Jednak wciąż nie spuszczał ze mnie wzroku. 

-A ty się ze mną nie przywitasz?- zapytał z udawanym żalem. Czułam jak w głębi mnie buzowała wściekłość i coraz bardziej żałowałam, że przyszłam tutaj. 

Sebastian podszedł do mnie bliżej, zamykając w uścisku. W pewnym momencie poczułam jak jego dłoń wędruje po moim udzie. Natychmiast odsunęłam się od niego, rzucając ostrzegawcze spojrzenie.

-Nie rób tego więcej- powiedziałam nie odrywając od niego oczu. Sebastian uśmiechnął się nadając swojemu podbródkowi kwadratowego kształtu.

-Przecież nic się nie stało- udawał niewinnego.

Miałam ochotę wygarnąć mu, że nie jestem pierwsza lepszą, która wskoczy takiemu kretynowi do łózka, jednak to mogłoby wywołać falę kłótni. Odpuściłam, wzrokiem zachęcając Rachel aby poszła za mną w głąb mieszkania. Przebiłyśmy się przez tłum ludzi po chwili znajdując się w jeszcze większym pomieszczeniu niż poprzednio. Sebastian nie żartował mówiąc, że zaprosił całą szkołę. Gdziekolwiek by się nie spojrzało wszędzie byli ludzie. Zauważając, że jedna z kilku kanap w ogromnym salonie jest wolna, ruszyłyśmy ku niej.

-No dobra powoli żałuję, że tutaj jestem- przyznała Rachel gdy wygodnie usadowiła się na kanapie.

Obie kochałyśmy imprezy, jednak teraz żadna z nas nie była z tej zadowolona. Po spojrzeniu dziewczyny zauważyłam, że boi się o swoje dziecko. To nie będzie udany wieczór. 

W pewnej chwili drobny blondyn wyglądem przypominający Sebastiana podszedł do nas z kartką papieru.

-Słuchajcie piszecie się na zawody w picu na czas? Cztery rundy już co prawda za nami, ale jeszcze jest dużo chętnych- mówił z przejęciem w głosie. To wyjaśniało dlaczego niektórzy ledwo trzymali się już na nogach.

-Ona jest w ciąży idioto- rzuciłam śmiejąc się z jego głupoty. Chłopak był najprawdopodobniej bratem Sebastiana, ostatecznie kuzynem. Mój wewnętrzny głos podpowiadał mi, żeby z góry traktować go tak samo, jak gospodarza domu.

-A ty?- zapytał zawstydzony

-Nie dzięki

-A karaoke?- drążył dalej

-A chcesz pozbyć się wszystkich gości?

W czym jak w czym, ale w śpiewaniu byłam cienka. Chłopak powoli zaczynał porządnie działać mi na nerwy.

-No dobra- odparł wyciągając z tylnej kieszeni stosik karteczek, po czym wręczył mi jedną. Rzuciłam mu pytające spojrzenie.

-Po co mi to?

-Wybieramy najładniejsza dziewczynę i przystojniaka imprezy. Wiesz, takie coś jak królowa i król balu- wyjaśnił spokojnie następnie podając mi długopis - Trzymaj

Przez chwilę zastanawiałam się po co ten cały cyrk. Ale trudno. Otworzyłam długopis i wpisałam imię Rachel i Iana.

-Już – podałam mu z powrotem długopis, a karteczkę zgięłam na kilka części. 

Chłopak zabrał je również od Rachel po czym oddalił się w stronę kolejnej grupki osób.

-Coś mi się wydaje, że Erin i Ian zgodzili się na uczestnictwo w picu- krzyknęła blondynka próbując przebić się przez hałas, który teraz stawał się coraz bardziej uciążliwy.

Zaczęłam obserwować ludzi. Każdy wydawał się być zadowolony mogąc tutaj być. W końcu rzadko kiedy zdarzało się, aby Sebastian, albo ktoś inny ze szkolnej elity zapraszał na domówkę ofiary losu z naszej szkoły. Tym razem w tym domu było ich dosyć sporo.

-Chcesz coś do picia?-zapytałam czując suchość w gardle

Rachel pokiwała twierdząco głową. Wstałam rozglądając się za jakimś bufetem, czy co tam Sebastian przygotował. W końcu wypatrzyłam miejsce, w którym wynajęty barman przygotowywał drinki.

-Krwawą Mary i wodę z lodem- zamówiłam siadając na wysokim krześle przy kontuarze. W ramach czekania zaczęłam rozglądać się w poszukiwaniu Grace. Odkąd tutaj przyszłam ani razu jej nie widziałam. Zastanawiałam się gdzie się podziewa. W pewnej chwili mój wzrok padł na szatyna stojącego po drugiej stronie pomieszczenia. Uważnie przyglądał się temu co robię. Coś w jego wyglądzie bardzo mnie zaintrygowało. Miał na sobie ciemne spodnie, lekko podwinięte, ukazując kostki i biała bluzkę polo. Gdy spostrzegł, że się na niego gapię odwrócił wzrok unikając mojego spojrzenia.

-Proszę- barman wyrwał mnie z rozmyślań. Chwyciłam napoje i ponownie zerknęłam w stronę gdzie wcześniej stał chłopak. Jednak jego już tam nie było. 

Westchnęłam ruszając do Rachel.

-Za pięć minut ma rozpocząć się karaoke- powiedziała upijając łyk- Idziemy bliżej, aby popatrzeć?-zaproponowała po chwili

Wzruszyłam ramionami, myślami wciąż będąc wokół tego chłopaka, który zaledwie kilka minut temu tak bardzo przyciągnął moją uwagę. Nie kojarzyłam go ze szkoły, co musiało oznaczać, że przyjaźni się z Sebastianem. To nie wróżyło o nim nic dobrego.

Jako pierwsza w konkursie wzięła udział niska blondynka o dość krzaczastych brwiach i niedobranych do sukienki dodatkach. Jej talent wokalny był gorszy niż jej dodatki. Dziewczyna dosłownie piszczała. Szybko jednak została wygwizdana i ze smutkiem na twarzy, upokorzona zeszła ze sceny.

-A później się dziwi, że ludzie po niej jeżdżą- wyszeptała mi do ucha Rachel. Przytaknęłam jej głowa w głębi duszy czując współczucie. Znów odzywa się moje stare ja.

Kolejne pięć osób wygłupiało się ciesząc, że wreszcie ktoś zwrócił na nich swoją uwagę. Ich talent wokalny był nieco lepszy od tej dziewczyny, jednak kariery z nim nie zrobiliby nawet dzięki wpływom Sebastian rodziców. Jak na zawołanie chłopak pojawił się obok mnie. Cała złość, którą jeszcze niedawno odsuwałam daleko, teraz ponownie wróciła.

-Co tam u ciebie skarbie?- wyszeptał prosto do ucha, nie odsuwając głowy na wiecęj niż dwadzieścia centymetrów.

-To nie jest twoja sprawa

-Ale moja impreza- zaśmiał się chamsko

Odwróciłam się na szpilce stając ponownie oko w oko z chłopakiem.

-Mam wyjść?- zapytałam wprost wiedząc, że nawet jeśli odpowiedź będzie twierdząca bardzo się z tego uciesze. 

Sebastian nachylił się jeszcze bliżej.

-Oczywiście, że nie- jego twarz była na tyle blisko, aby chłopak mógł mnie pocałować. Z jego buzi śmierdziało alkoholem. 

- Jak tam w sprawach miłosnych?- zapytał zakładając kosmyk za moje ucho. Wzdrygnęłam się pod wpływem jego dotyku. – Tom już znalazł sobie nowa – kontynuował robiąc smutną minę, jednak po chwili wyszczerzył się złośliwie.

-Dobrze wiesz, że Toma  w moim życiu od dawna nie ma i nie będzie.

Tom, którego spotkałam wchodząc na imprezę jest moim byłym. Rozstaliśmy się kilka miesięcy temu bo zbyt bardzo się kłóciliśmy.

-Szkoda- po chwili milczenia dodał- Wciąż  nie chcesz ze mną spróbować?

Zdziwiły mnie jego słowa. Po raz pierwszy powiedział to głośno. Dlaczego więc użył słowa „wciąż”? To nie było ważne. Dla mnie i tak był zerem. Zrobiłam niewielki krok w przód. Nasze klatki piersiowe złączyły się. Sebastian zdziwiony zaczął szybko oddychać. Ręką przeczesałam jego geste blond włosy, nie odrywając oczu od jego zdziwionego spojrzenia. Stanęłam na palcach chcąc go sprowokować. Gdy znalazłam się wystarczająco blisko ucha wyszeptałam;

-Odwal się ode mnie

Szybko przybrałam poprzednią pozę, z satysfakcją patrząc na niedowierzającego w to co właśnie usłyszał, chłopaka. Sebastian odwrócił się do mnie plecami ruszając przed siebie. Poczułam ulgę.

-Wow on jest świetny!- głos Rachel mnie zaskoczył. Spojrzałam oburzona na przyjaciółkę.

-Zwariowałaś!?

Rachel rzuciła mi zdziwione spojrzenie

-Nie- powiedziała niepewnie

-Sebastian to dupek niezasługujący na żadną dziewczyn- wybuchłam.

Blondynka odważyła się na łagodny uśmiech.

-Mówiłam o tym chłopaku, który własnie śpiewa, a nie o Sebastianie. –wyjaśniła. 

Otworzyłam ze zdziwieniem buzię zastanawiając się czy ona w ogóle słyszała moją rozmowę z Crowem. Westchnęłam zostawiając ten problem za sobą. Zanim jeszcze spojrzałam na chłopaka śpiewającego, o ile dobrze kojarzyłam, jedną z piosenek zespołu The Fray musiałam przyznać, że Rachel ma racje. Głos miał anielski. 

Ponieważ przede mną stało dosyć sporo osób musiałam przecisnąć się na sam przód, aby cokolwiek zobaczyć. Kompletnie mnie zamurowało gdy zobaczyłam kim jest posiadacz tego głosu. To był ten sam chłopak, który obserwował mnie, gdy byłam przy barze. Gość naprawdę wczuł się w to co robił. Jego głos wyrażał wszystkie emocje jakie autor piosenki chciała przekazać słuchaczom.

-Znasz go?- wyszeptałam do Rachel

Dziewczyna wpatrywała się w niego zawzięcie.

-To chyba przyjaciel Sebastiana.

-Czyli tak samo bezczelny jak on –skwitowałam, całą sobą próbując przestać się na niego gapić.

Piosenka się skończyła. Wśród tłumu słyszałam szepty z wyrazem szacunku i podziwu. Chłopak odłożył mikrofon. Schodząc ze sceny wciąż się uśmiechał, sprawiając, że jego oczy robiły się wąskie niemal jak u chińczyka. Venus, skąd ty wzięłaś takie porównanie?, pomyślałam. Pokój przeszył głośny piski. Zakryłam odruchowo uszy.

-Ups- zaśmiał się Sebastian, który był sprawca tego zamieszania.

-Nawet mikrofon piszczy na jego widok- wysyczała przez zęby Rachel.

-To ze strachy

Wybuchłyśmy śmiechem.

-Mamy wyniki głosowania- odparł. Jego wzrok wodził pośród tłumu.

-Myślisz, że jest na tyle debilny, aby samego siebie nazwać przystojniakiem imprezy?- zaśmiała się cicho moja przyjaciółka.

Sebastiana wzrok padł na mnie. Nie przerywając kontaktu wzrokowego podniosłam dumnie głowę nie dając mu za wygraną.

-Królem dupków- odpowiedziałam

Chłopak wyciągnął z kieszeni marynarki dwie małe karteczki. Identyczne jak te, na których wypisywaliśmy imiona kandydatów.

-Królowa zostaje...- zastopował ponownie wodząc wzrokiem pośród gości, aby na sam koniec spojrzeć na mnie. 

Przełknęłam ślinę

-... Amanda Dans!

Pośród gości rozległy się brawa. Nie liczyłam, że wygram, jednak gdzieś w głębi poczułam ukłucie zazdrości. Sebastian robił wszystko, aby odpłacić się za to, że nie chce wskoczyć mu do łózka. 

W pewnej chwili poczułam jak ktoś puka mnie w prawe ramię. Odwróciłam się bez dłuższego namysł. To była Sophie, przyjaciółka Grace.

-Venus, z Grace nie jest dobrze- przez moje ciało przeszło to dziwne uczucie jak wtedy gdy ktoś dowiaduje się o śmierci kogoś bliskiego.

-Przystojniakiem imprezy zostaje Ron!- Sebastian dokończył swoją nędzną przemowę

-Gdzie ona jest?- zapytałam nerwowo.

-Tam- pokazała kierunek.- Chodź

-Ide z wami- Rachel dotrzymywała mi kroku.

Odpychając niezadowolonych ludzi wyszłam z tłumu biegiem ruszać w stronę gdzie znajdowała się moja siostra. Zanim jeszcze do niej dobiegłam muzyka ponownie zaczęła płynąc z głośników.

-Co jej się stało?- zapytałam przekrzykując muzykę

-Straciła przytomność. Za dużo pila i…- Sophie nie dokończyła

Zdenerwowałam się, że jest coś o czym nie chce mi powiedzieć.

-Iiiii? –wybuchłam. Jednak szybko starałam się uspokoić, widząc przestraszoną minę dziewczyny.

-Brała narkotyki...- dokończyła rozkładając ręce, jakby oznajmiała, że się poddaje. Te słowa do mnie nie dotarły, gdyż wreszcie zauważyłam Grace. Leżała na podłodze. Podbiegłam do niej klękając tuz obok.

-Grace- cuciłam ją- Grace

Czułam jak wali mi serce. Nie wiedziałam co to były za narkotyki, ale wiedziałam, że nie chce o tym słyszeć. Graca brała już wcześniej, ale nie kończyło się to w podobny sposób.

Dopiero po dziesięciu minutach dziewczyna otworzyła oczy.

-Dasz radę wstać?-zapytałam zdesperowana

Grace potrząsnęła głowa, uśmiechając się mizernie.

Z początku szło jej to całkiem nieźle, jednak później z powrotem upadła na podłogę. Sophie gdzieś znikła. Rachel próbowała mi pomóc jednak z jej brzuchem i ryzykiem, że coś może stać się jeszcze jej dziecku byłyśmy bezsilne. 

Rozejrzałam się wokół szukając w kimś wsparcia. Moje oczy pośród tłumu znów napotkały tego chłopaka. Stał nieopodal. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. Widząc co się dzieje nawet nie ruszył, aby pomóc. Darowałam go sobie ponownie szukając kogoś na kogo tym razem mogłabym liczyć.

-Gdzie do cholery jest Erin z Ianem?- wrzesnęłam uderzając pięścią o podłogę.

-Nie mam pojęcia

Zdesperowana nabrałam powietrza do płuc, aby odnaleźć w sobie wystarczająco dużo siły, aby samodzielnie podnieść siostrę.

-Chcę do domu….- wymamrotała chwiejąc się na tych piekielnych szpilkach. Przez myśl przemykało mi mnóstwo przekleństw, byłam zła i tak na prawdę nie wiedziałam co robić. Gdy w końcu wyszłyśmy na dwór usadowiłam Grace na ławce przed domem.

-Jak się czujesz?-zapytałam klękając tuż przed nią. Mój oddech był nierytmiczny, a serce nie przestawało bić jak szalone.

-Słabo- wyjąkała, ręką wodząc po czole- Ale to jest nawet przyjemne

-Pójdę po torebkę- Rachel energicznie skierowała się w stronę domu.

Zostawałam z Grace sama. Dziewczyna była mokra od potu i oszołomiona. Z  wnętrza domu dobiegała głośna muzyka. Westchnęłam trochę się uspokajając.

-Nie wezmę już chyba więcej tego gówna- powiedziała zaciskając powieki.

-Już to słyszałam

Taka była prawda. Grace już nie raz przyrzekała mi, jednak jak widać pokusa wciąż była silna. Wstałam prostując mrowiące nogi po czym usiadłam obok siostry. Grace natychmiast położyła głowę na moich kolanach.

-Jakby ktoś walną mnie w głowę- wymamrotała ręką zasłaniając oczy, jakby chciała ochronić się przed słońcem. Tylko, że teraz panowała noc.

Pogładziłam ją po włosach.

-Ktoś powinien to zrobić zanim wzięłaś narkotyki

-Przestań- broniła się

Moje myśli niepostrzeżenie wróciły do tego chłopaka. Był przystojny, utalentowany, ale był przyjacielem Sebastiana i nie pomógł mi gdy tego potrzebowałam. Zamknęłam na moment oczy próbując zapomnieć o całym tym wieczorze. Miałam serdecznie dość. Coś zatrzeszczało gdzieś nieopodal. Automatycznie otworzyłam oczy, wstrzymując powietrze. Zaczęłam rozglądać się szukając źródła dźwięku. Spojrzałam na Grace która najwyraźniej ucięła sobie drzemkę. Mało nie dostałam zawału gdy zobaczyłam go opierającego się o drzewo tuz obok. Moje serce skoczyło niebezpiecznie Chłopak nie patrzył na nie tylko na ziemię. Nie potrafiłam zrozumieć o co mu chodzi i po co tu przyszedł. Postanowiłam grać twardą.

-Dlaczego mi nie pomogłeś, gdy moja siostra leżała tam na podłodze? –zapytałam oschle winiąc go za jego bezmyślność. To kolega Sebastiana, mogłaś się tego domyślać, powiedział ten wewnętrzny głos. Chłopak podniósł wzrok na mnie. 

Wciąż milczał.

-To ty powinnaś wygrać- powiedział

Spuściłam głowę czując, że w głębi duszy uśmiecham się. Próbowałam to ukryć. Postanowiłam zapomnieć o tym,  przypominając sobie, że jest draniem.

-Co z nią?-dodał głowa wskazując na Grace

Odruchowo pogładziłam siostrę po włosach. Grace uśmiechnęła się przez sen.

-Narkotyki i możliwe, że alkohol- nie potrafiłam wyjaśnić dlaczego nie wygarniam mu winy prosto w twarz zamiast tych wyjaśnień. Gdy ponownie uniosłam głowę jego już nie było, za to w nasza stronę zmierzała Rachel.

-Mam torebkę, ale mamy problem

-Jaki?- spojrzałam na nią jakbyśmy już nie miały wystarczająco dużo problemów jak na jeden wieczór.

Rachel skrzywiła się

 -Nie mamy jak stąd wrócić, a nie mam kasy na taksówkę- wyjaśniła.

-A Erin i Ian?- próbowałam znaleźć szybko rozwiązanie

Dziewczyna pokręciła głową, kopić po chwili niewielki kamyk.

-Są pijani.

Zamilkłyśmy na chwile.

-Skąd on tu się wziął?- zapytała wskazując ręka na kogoś w oddali.

Podążyłam za nią wzrokiem widząc ciemną sylwetkę chłopaka idącego w stronę samochodu.

-Nie wiem- skłamałam

-Venus on może nas zawieść. Nie kłam widziałam, że z nim rozmawiasz- Rachel niemal wykrzyczał te slowa

Szybko potrząsnelam przecząco głową

-To nie jest dobry pomysł

-Dlaczego?

Spojrzałam jej prosto w oczy

-Nie chcę jego pomocy, nawet go nie znamy

Rachel przygryzła wargę chwile się nad czymś zastanawiając. Grace wciąż spała.

-E J!! - krzyknęła w stronę chłopaka

Myślałam, że ją zabije.

-Rachel nie rób tego- upierałam się. 

Niestety było z późno. Chłopak zatrzymał się w pół kroku, po czym odwracając się w nasza stronę czekał cierpliwie na sensowne wyjaśnienia. Zachowywał się jakby nic się nie stało. Skończony dupek.

-Podwieziesz nas?- Rachel krzyczała donośnie

Zastanawiałam się jaka będzie jego reakcja.

-A jeśli to psychopata, zgwałci nas i zostawi w lesie lub utopi w jeziorze w Hyde Parku?- wysyczałam

-Skończ z tymi filmami- zakpiła- Patrz zgodził się!!- pisnęła uradowana

-Przeklęłam cicho pod nosem nie mając najmniejszej ochoty spędzać z tym chłopakiem choćby pięć minut, choć coś w głębi duszy mnie do niego ciągnęło.

-Żebym tego nie żałowała- fuknęłam po czym zaczęłam budzić siostrę.

Parę minut później siedziałyśmy już w samochodzie. Rachel usiadła na przednim siedzeniu, ja natomiast z Grace ulokowałam się na tylnym. Od początku drogi chłopak nie odzywał się w ogóle, tylko co jakiś czas przyłapywałam go na patrzeniu na mnie w przednim lusterku.

-Tak w ogóle jestem Rachel, to Venus, a to nasze nieszczęście to Grace - Rachel przedstawiła nas chłopakowi. To naprawdę nie było konieczne.

Obserwowała reakcję bruneta. Chłopak pokiwał głową, jakby to go w ogóle nie interesowało.

-Louis- odparł krótko- Venus gdzie cię z nią zawieść

Moje imię w jego ustach wydawało się brzmieć tak inaczej, wyjątkowo. To kompletnie mnie zdziwiło. W sposób w jaki to powiedział był dla mnie nieznany.

-Big Road 30, wiesz gdzie to?-próbowałam trzymać go na dystans, choć w głębi mojego umysłu  wciąż słyszałam jak wypowiada moje imię.

-Tak

Nie wiem dlaczego, ale znów kolejna odpowiedź mnie zaskoczyła. To dość luksusowa okolica dla bogatych ludzi. Ale przecież on nie wygląda na biednego, przemknęło mi przez głowę.

Do końca podróży nikt się nie odzywał. Grace mamrotała jakieś brednie, których po części w ogóle nie rozumiałam.

W końcu zatrzymaliśmy się przed moim domem. Na gorze wciąż paliło się światło. Wolałam nie myśleć co będzie jeśli któreś z rodziców nas przyłapie. Nie było jeszcze sytuacji podobnej do tej.

Z trudem wyciągnęłam Grace z auta. Dziewczyna nie była w stanie iść samodzielnie.

Louis wreszcie zauważył to i od razu ruszył mi z pomocą. Powolnym krokiem podpierając Grace o nas samych doprowadziliśmy ją do drzwi.

-Dalej sobie poradzę- zapewniłam stając przed drzwiami

-Jasne.

Louis puścił Grace, przez co cały ciężar dziewczyny spoczął na moich barkach. Chłopak odsunął się na parę kroków patrząc jak mi idzie. Zacisnęłam zęby nie okazując mojej nieudolności. Wiedziałam, że w głębi duszy właśnie zrywa ze mnie boki.

Delikatnie otworzyłam drzwi natychmiast się za nimi zatrzaskując.

Grace posadziłam na podłodze, a sama oparłam się o drzwi. Z zewnątrz dochodził odgłos odpalanego silnika.

-Kim ty jesteś Louis –powiedziałam szeptem do siebie.

Ufff! Rozdział jest dłuższy niż myślałam, że będzie. Od teraz już postaram się regularnie publikować kolejne rozdziały (piątek- niedziela). Dziękuję za 15 komentarzy pod pierwszym rozdziałem! Iii 22 obserwatorów : O. Mam nadzieję, że rozdział Was zadowala. Jeśli chcecie, abym informowała Was na TT podajcie mi swój nick ;).