Premiera TIU w Londynie

Na moim drugim blogu chciałabym podzielić się z Wami moimi wrażeniami z premiery TIU z Londynu 
Jeśli jesteście zainteresowani to zapraszam
http://www.youonlyliveonce2509.blogspot.com


:)

Jeszcze nie dziś.

Doskonale zdaję sobie sprawę, że minęło więcej czasu niż planowałam nic nie pisać. Pytacie czy tu wrócę. W chwili obecnej nie wiem. W wakacje jak na złość straciłam ten zapał do pisania, który towarzyszył mi podczas roku szkolnego. Może i tym razem, po powrocie do szkoły znów zapragnę pisać dalej tego bloga. Jednak, nie oszukujmy się - przyszły rok szkolny nie będzie fundował mi dużo wolnego czasu, a przynajmniej nie tyle ile miałam, kiedy pisałam pierwszy blog. 
Nie pisałam nic wcześniej tutaj także z pewnego prywatnego powodu, który wydawał mi się nadrzędny i nie byłabym w stanie ciągnąć opowiadania w sposób jaki chciałam wcześniej. 
Przepraszam, jeśli Was zawiodłam. Nie potrafię wyjaśnić dlaczego to wszystko nagle się tak potoczyło. 

Pewna(nie wesoła) informacja

Długo zastanawiałam się czy to napisać czy nie....
Ale jednak postanowiłam  już.
Od pewnego czasu zastanawiam się czy to co robię ma w ogóle jakiś sens.... Nie to, że nie lubię pisać - bo wręcz przeciwnie, bardzo to lubię, jednak tu chodzi o to czy pisanie o własnym idolu jest ciągle tym o czym chce pisać. Potrzebuję przerwy, jestem zmęczona ciągłym zastanawianiem się " trzeba napisać rozdział bo już to raz odkładałam", dlatego zawieszam bloga. Na razie na niecały miesiąc.  Inna sprawa... zauważyłam, że coraz mniej osób komentuje. To też dało mi do myślenia czy może nie zakończyć tego co robię. 
Może to kwestia monotonii życia, a po tej przerwie wrócę tutaj i dokończę tą historię. Czas pokaże. Może Wy zmotywujecie mnie jakoś do kontynuacji.

Przepraszam Was bardzo.
Wrócę tu. 
Mam nadzieję.

Rozdział XI

No wiec, ten tego... Ten kolor już chyba mówi sam za siebie. ;-) 

Z dedykacją dla Karoliny :) 


Deszcz głucho uderzał o parapet mojego okna. Siedziałam na rozścielonym łóżku, niechętna do czegokolwiek. 
Było wtorkowe późne popołudnie. Mój telefon wciąż odbierał to nowe wiadomości, głownie od Erin i Rachel. Kilkakrotnie korciło mnie, aby napisać do Louisa, jednak w końcu rzeczy, nie robiłam tego. 
Rodziców jak zwykle nie było w domu, nawet po ostatniej wymianie zdań praktycznie nic się nie zmieniło. Grace wyszła gdzieś, mówiąc, że nie wróci zbyt szybko. Nie powiedziałam jej u kogo spałam. Wywinęłam się kilkoma sprytnymi argumentami. Wiedziałam, że w końcu wszystko wyjdzie na jaw, a do szkoły wrócić trzeba będzie prędzej czy później, jednak nie chciałam na razie o tym myśleć.
Coś cicho uderzyło o moje okno. Zamarłam na moment, zastanawiając się czy to nie deszcz. Nie minęło kilka minut, kiedy ponownie usłyszałam uderzenie w szybę. 
Może to ktoś do Grace, znów pomylił pokoje, pomyślałam.
Westchnęłam cicho, wstając z łóżka. Odsłoniłam zasłonkę, otwierając okno. Czułam jak wilgoć osiada na mojej twarzy.
Spodziewałam się zobaczyć kogoś ze znajomych Grace, jednak pod masywnym dębem stał Louis.
Moje serce skoczyło w piersiach. Chłopak pomachał mi, śmiejąc się, najwidoczniej z mojej głupiej miny. Gestem głowy wskazał na wejście domu. Automatycznie pokiwałam twierdząco głową, znikając za zamkniętym oknem. Szybko ogarnęłam wzrokiem pokój, chowając pod łóżko rzeczy, które walały się chwilę temu po całej jego powierzchni.
Biegnąc po schodach, zawiązałam włosy w wysokiego kucyka. Ostrożnie otworzyłam drzwi, wpuszczając do środka chłopaka.
-Cześć- przywitał się, przekraczając próg domu, aby po chwili pocałować mnie w policzek. 
Odkąd go poznałam mocne bicie serca stało się nieodłącznym elementem mojego życia.
Zamknęłam drzwi, zastanawiając się co powiedzieć.
-Ładny dom-pochwalił rozglądając się wokół.
Z krótkich, ciemnych włosów skapywały pojedyncze krople wody. Gestem głowy poprosiłam, aby szedł za mną.

-Wytrzyj się -poleciłam, podając mu czysty ręcznik, gdy tylko znaleźliśmy się w moim pokoju.
Głowa Louisa na moment znikła pod ręcznikiem, wyłaniając się po chwili z nieschodzącym uśmiechem.
Klapnęłam na łóżko, nie odrywając od niego oczu.
-Co tutaj robiłeś?-zapytałam przerywając grobową ciszę
Louis usiadł obok mnie, kładąc na kolanach mokry ręcznik.
-Pomyślałem, że wpadnę - po chwili dodał - Byłem wczoraj pod twoją szkołą, ale nigdzie cię nie widziałem
Spuściłam wzrok, bawiąc się palcami. Nie musiałam tłumaczyć się dlaczego nie było mnie w szkole. To nie była jego sprawa.
Louis widząc, że nie odpowiadam zmienił temat.
-Grasz na pianinie?-zapytał cicho
Podnosiłam głowę, widząc jego zaciekawione spojrzenie. Delikatnie się uśmiechnęłam.
-Mama kiedyś próbowała mnie nauczyć. Długo namawiała, twierdząc, że szybko załapię grę...

-Ale ty tego nie chciałaś?-zapytał łagodnie.

Pokiwałam głowa, łapiąc z nim kontakt wzrokowy.

-Kiedyś usłyszałam przypadkiem jak tata mówi do mamy, że pianino to nie mój żywioł. Że powinnam poszukać innego instrumentu...

Louis nie spuszczał ze mnie wzroku, słuchając każdego słowa.

-I znalazłaś?-zapytał

-Nie, jeszcze nie-przyznałam, czując wstyd. Tu mogło chodzić bardziej o lenistwo niż o instrumenty.

-Masz na to cale życie, Venus

Podziękowałam mu za to uśmiechem.

Zamilkliśmy, pogrążeni w potoku własnych myśli.

-Jesteś sama w domu?-zapytał po kilku minutach

-Tak, Grace gdzieś wyszła, prawdopodobnie na noc, tata nie mam pojęcia gdzie jest, a mama...-przerwałam na chwile zastanawiając się po co właściwie mówię mu to z takimi szczegółami-... znów gra

-Będzie miała występ?

Silniejsze uderzenia deszczu o parapet na moment przykuło moją uwagę.

-Tak, to znaczy...- zaczęłam, niepewna jak jest na prawdę- Ma próbę przed występem, który niedługo ma się odbyć.

Louis z zaciekawieniem podniósł jedną brew.

-Chciałbyś jej posłuchać?-zapytałam wpadając na pewien pomysł.

Chłopak zmierzwił swoje włosy, wahając się chwile.

-Nie będziemy jej przeszkadzać?-

Dawno w jego głosie nie słyszałam tyle niepewnosci co teraz

-Oczywiście ze nie! Nawet nie będzie wiedzieć, że tam jesteśmy. To będzie jak Vipowska wejściówka, tylko, że za darmo.

Louis wybuchł śmiechem. Jego oczy zwęziły się do dwóch niewielkich kresek. 

Kochałam patrzeć jak się śmieje.

-No dobra, w takim razie prowadź!

***

W wielkim budynku sali kongresowej panowała cisza. Przy wejściu stał ochroniarz, witający nas skinięciem głowy. Poprzednio byłam tu jedynie trzy razy. Było to kiedy mama dopiero zaczynała swoja karierę, jednak doskonale pamiętałam jak dostać się no górne piętro i przy okazji być niezauważonym.

Gestem głowy wskazałam Louisowi drewniane drzwi.

-Myślisz, że nas nie zauważy?-zapytał,  z ręka na klamce gotowy otworzyć drzwi.

Popatrzyłam w jego lazurowe oczy.

-Zaufaj mi.

Louis przez chwilę patrzył się na mnie badawczo. Zastanawiałam się czy nie odebrał tych słów dwuznacznie, czy nie chodzi o zaufanie do wszystkich rzeczy, które robię.

Drzwi cicho zatrzeszczały, a z dolnej części sali dobiegała spokojna melodia. Podeszłam do barierki, widząc mamę w niewielkim świetle rzucanym na scenę.

-To twoja mama?-szepnął

Pokiwałam głową nie odrywając od niej wzroku.

Przykucnęłam, po chwili siadając na drewnianej podłodze. Louis uczynił to samo. 

Mama nie przestawała grać.

-Często tu przychodzisz?- zapytał

Przy mroku jaki panował, dostrzegłam tylko niewielkie fragmenty jego twarzy.

-Prawie w ogóle- przyznałam

Mama grała dynamiczny utwór, skupiona jedynie na klawiszach pianina. Znałam ją, nie było tygodnia, w którym nie grałaby jej w domu.

-Czasami tez gram- wyznał Louis, oblizując spierzchłe wargi.

Jego słowa zdziwiły mnie.

Spojrzałam na niego.

-Czemu mi nic nie mówiłeś?

Chłopak rzucil obojętne spojrzenie

-Nie pytałaś.

Nagle poczułam się winna, zwykłą egoistką. Spuściłam głowę widząc, iż mama wstaje od pianina. Po chwili zniknęła za kulisami. Światła całkowicie zgasły, pozostawiając nas w przerażającej ciemności. Oprócz chodzącego klimatyzatora panowała grobowa cisza.

-Chyba twoja mama skończyła- powiedział szeptem Louis.- Spóźniliśmy się.

Nagle do głowy wpadł mi pewien pomysł. Energicznie wstałam, robiąc pogłos na wielkiej sali.

-Chodź ze mną.

Ruszyłam żwawym krokiem, wychodząc  z górnego piętra, aby po paru minutach znaleźć się u jej dołu. Szybko odnalazłam włącznik, rozświetlając kawałek sceny.

-Venus, co chcesz zrobić?- w głosie Louisa wyczułam zmieszanie.

Nie zastanawiając się, starając nie wywrócić zeszłam po schodach dochodząc od samej sceny. Louis dotrzymał mi kroku.

-Mówiłeś, że grasz- uśmiechnęłam się, zachęcając do wejścia za mną na scenę.

Chłopak zatrzymał się, patrząc na mnie oniemiałym wzrokiem.

-A jak ktoś nas zobaczy?Przecież usłyszą, że ktoś gra!

Przeszłam kilka kroków po drewnianym parkiecie sceny, zatrzymując się na samem jej środku, tak aby stać naprzeciw Louisa.

-Spokojnie, nic zlego się nie stanie-zacheciłam. 

Louis przez chwile zastanawiał się, patrząc na mnie niepewnie

-No dalej!-poskoczyłam wciąż zachęcając chłopaka. – No chyba, że oszukałeś mnie i wcale nie umiesz grac- powiedziałam chcąc go trochę rozdrażnić. Skrzyżowałam ręce na piersiach udając zasmuconą.

Louis zareagował natychmiast i już po chwili stal obok mnie. Chłopka niepewnie podszedł do pianina. Aby dodać mu otuchy, usiadłam tam gdzie przed chwila siedziała moja mama.

-No dobra- powiedział w końcu

Wzdychając ruszył, siadając tuż obok mnie.

Louis przejechał placami po klawiszach. Po chwili całą sale przepełniła spokojna melodia. Louis nie odrywał od instrumentu wzroku. Jego place co rusz dotykały to innych klawiszy. Wstrzymałam oddech siedząc jak zahipnotyzowana. Nie słyszałam nigdy tego utworu, jednak byłam pewna, że na długo będzie w mojej pamięci. 

Przy przygaszonym świetle czułam się jakbym siedziała u boku sławnego muzyka, a cała aura przepełniona była milionem słuchaczy. 

Nim się obejrzałam chłopak przestał grać. Z początku nie potrafiłam wydusić z siebie żadnego słowa. 

Louis z poważnym wyrazem twarzy popatrzył w moją stronę. Przełknęłam głośno ślinę próbując dobrać odpowiednie słowa.

-Podobało ci się?-zapytał, a lekki uśmiech pojawił się na jego twarzy.

-Śpiewasz, grasz, masz jeszcze jakieś ukryte talenty?-zapytałam próbując trochę go udobruchać.

Louis wzruszając ramionami, uśmiechając się, patrzył na instrument.

***

MUZYKA

Bez szwanku i większych problemów dotarliśmy pod mój dom. Deszcz przestał już padać, a powietrze przepełnione było wilgocią. Chłopak zgasił silnik auta.

Nie wiedząc co zrobić, otworzyłam drzwi od strony pasażera. Louis zrobił ze swoimi to samo. Wolnym krokiem ruszyliśmy w stronę drzwi do mojego domu. Z uciechą spostrzegłam, że w żadnym z okien nie pali się światło.

-Więc…-Louis zaczął mówić, gdy tylko zatrzymaliśmy się przy drzwiach - Chciałbym ci podziękować za ten wieczór- mówił uśmiechając się szczerze.

Oparłam się plecami o drzwi, nie mogąc spuścić z niego wzroku. Jego oczy były radosne i jak zwykle piękne.

-To ja powinnam ci za to podziękować- odparłam, nie przestając się uśmiechać.

Louis spuścł wzrok , rozpromieniając się niewinnie. W końcu spojrzał prosto w moje oczy.

-To dla mnie przyjemność.

Moje serce podskoczyło. Louis zbliżyli się do mnie, zostawiając na mym policzku pocałunek. Kiedy się odsunął na moment zamarłam, chcąc ponownie poczuć jego skórę .

-Dobranoc Venus- wyszeptał. 

Przez mój mózg przeszła chwila euforii, a adrenalina przepełniła moje ciało dodając odwagi.

Louis zrobił krok w tył, jednak złapałam go za nadgarstek. Chłopak odwrócił się w moja stronę, ze zdziwieniem patrząc w moje oczy. Przeciągnęłam go mocno do siebie, szepcząc do ucha;

-Gdzie stąd pójdziesz?

Oczy Louisa błądziły po mojej twarzy szukając jakiejś podpowiedz

-Planowałem do domu-odpowiedział po chwili

Wolno przeczesałam palcami jego włosy. Louis nie spodziewał się takiego obrotu sprawy, jednak z każdą sekundą jego zdziwienie przeradzało się w pożądanie.

Przejechałam dłonią po jego policzku, ciesząc się każdą chwilą.

-A może zmienisz plany?-zapytałam uśmiechając się znacząco.

***

Gdy tylko wpadliśmy do mojego pokoju oparłam się o jedną ze ścian. Drzwi głośno trzasnęły, zatrzaskując się za nami. Louis oparł dłonie o ścianę, zamykając mnie w uścisku. Nie mogłam przestać patrzeć w jego oczy. 

Delikatnie przejechałam palcami po jego klatce piersiowej, czując ciepło jego skóry. Mój oddech stal się nieregularny, a ja sama nie do końca wiedziałam co się dzieje. Louis ostrożnie podniósł mój podbródek kierując mój wzrok na jego. Po chwili nasze usta się spotkały. Złapałam Louisa za koszulkę, przyciągając najbliżej jak się da. Z początku chłopak całował mnie delikatnie, jakby bał się  mnie zranić. Przywarłam ustami mocno do niego, instynktownie mówiąc mu, że chcę więcej. Nasze języki się spotkały, splatając w tylko im znany sposób. Louis cicho stęknął, kładąc dłonie na moich plecach. Jego palce czule wędrowały wzdłuż linii mojego kręgosłupa, wywołując u mnie falę podniecenia. Nasze pocałunki stawały się coraz bardziej żarliwe. Po każdym dotyku chcieliśmy jeszcze więcej. Wciąż było mało. 

Poczułam jak ręka Louisa powoli zbliża się do linii moich spodni, aż  w końcu  po omacku próbuje odpiąć pasek. Louis odpiął go, mocując się następnie z guzikiem. Na moment przestałam odwzajemniać pocałunki, kładąc dłonie na jego nadgarstkach. 

Louis posłał mi niedowierzające spojrzenie. Wiedziałam, że myśli że znów chce to wszystko przerwać.

-Nie myślisz, że idziemy z tym zbyt szybko?-zapytałam cicho nie odrywając od niego oczu.

Louis nachylił się nade mną, szepcząc do ucha;

-A co jeśli jutra nie będzie?

Po moim ciele znów przeszła fala dreszczy. Pocałowałam go w szyję, ssać jego ciepłą skórę.

-Zaufaj mi, Venus- powiedział, próbując oswobodzić moje włosy z kucyka, który ledwo już się sam trzymał.

Pomogłam mu w tym, roztrzepując włosy. 

Chłopak posłała mi zadowolone spojrzenie.

-Od razu lepiej.

Louis objął moją twarz obiema dłońmi, mocno przywierając do swoich ust. Składał pocałunki na mojej twarzy, zjeżdżając później do szyi, aby po kilki sekundach zrobić na niej malinkę.

Zjechałam dłońmi pod jego bluzkę, ściągając ją przez jego głowę. Po chwili i ja zostałam w samym staniku.

Nagle zauważyłam ze Louis z niepokojem obmacuje swoje kieszenie.

-Nie mam jak się zabezpieczyć- powiedział. 

W jego glosie słyszałam zdenerwowanie.

Szybko posłałam mu uśmiech, odszukując w torebce leżącej tuz obok mnie, prezerwatywę. Po chwili podałam mu ją chłopakowi.

Louis wybałuszył oczy.

-Nie pytaj –poleciłam przyciągając go z powrotem do siebie.

Teraz to ja po omacku próbowałam poradzić sobie z jego jeansami. Nie minęło kilka minut, a Louis stał przede mną w samych bokserkach. Chłopak ukucnął składając pocałunki na moim brzuchu. Zadrżałam mierzwiąc jego włosy. Louis pociągnął w dół moje spodnie. Przez moment czułam się skrępowana stojąc przed nim w samej bieliźnie, jednak wkrótce wstyd odszedł w niepamięć. Nim się obejrzałam chłopak nałożył prezerwatywę. Pocałowałam go w usta, jego dłonie wodziły po mojej pupie. Szybko odnalazłam je, pomagając mu ściągnąć moja bieliznę.

Poczułam zimną ścianę za swoimi plecami. Chłopak wciąż trzymał dłonie na moich pośladkach. Zdecydowanie oplotłam nogami jego talię. Chwilę później Louis we mnie wszedł. Głośno sapnęłam, zwracając jego uwagę.

-Jesteś piękna- wyszeptał stłumionym głosem.

Ledwo dosłyszała ostatnie słowo, bo nagle Louis powoli zaczął się poruszać. Wbiłam paznokcie w jego plecy, nie potrafiąc inaczej zareagować. Poczułam jak Louis mocniej mnie do siebie przyciąga, aby po chwili przenieść na łózko.

Opadłam na nie, czując na sobie ciężar chłopaka. Louis przez moment gładził mój policzek uśmiechając ciepło. Po chwili nachylił się składając pocałunek na mojej piersi.

-Louis...- wyszeptałam czując że znów się porusza, przyspieszając z każda sekundą. 

Wygięłam się do tyłu, nie oporna na fale ekstazy.

Nasze klatki piersiowe unosiły się nierytmicznie, szybko opadając, aby po chwili skóra drugiego ponownie zetknęła się z pierwszą.

Moje ciało ogarnęła euforia. Pragnęłam aby ta chwila trwała wiecznie. Pożądałam Louisa, jak nikogo innego na tym świecie.

Powoli nie wytrzymywałam, czułam jakby moje ciało miało eksplodować . Louis znów przyspieszył.

Zacisnęłam dłonie na jego plecach. Chłopak jęknął. Nasze ciała rytmicznie unosiły się współpracując ze sobą. Nagle Louis spowolnił, całując mnie w moje usta. Nim się zorientowałam oboje doszliśmy.

Louis  spod kurtyny włosów odsłonił moje ucho, szepcząc cicho;

-Nie chcę cię stracić, Venus.

Dziwnie czułam się pisząc TAKI rozdział. Mam nadzieję, że Wam się podoba. Jeśli tak, pokażcie to, komentując. Chciałabym zobaczyć ile z Was czyta ten blog :) .

Przepraszam za ewentualnie błędy, ale niestety trudno ich nie przeoczyć.

+ Nowa notka na www.youonlyliveonce2509.blogspot.com 

Rozdział X

Obudziłam się od razu spostrzegając, iż dochodzi dwunasta. Mój kark bolał od złej pozycji jaką przybrałam w czasie snu. Z oporem przekręciłam się na drugi bok, próbując ponownie zasnąć. Jednak sen nie przychodził. Pokój przepełniał przyjemny zapach jedzenia. Niezgrabnie usiadłam na łóżku, zaczerpując powietrza do płuc. Mój brzuch szybko przypomniał mi, że nie jadłam już długi czas. Szybko wyczołgałam się z łóżka, idąc wolnym krokiem w stronę drzwi. Chwilę wahałam się czy je otworzyć. Ich otwarcie było niczym, jak skrzynia, która kryła w swoim wnętrzu odpowiedź na ważne pytanie.

Z obawa nacisnęłam klamkę, wychodząc na przedpokój. Woń, zalała całe pomieszczenie i z każdym moim krokiem przybierała na swojej intensywności.

Dyskretnie stanęłam w progu kuchni, widząc odwróconego plecami Louisa. Chłopak instynktownie odwrócił się w moja stronę, posyłając przyjacielski uśmiech.

-Hej, dobrze, że wstałaś. Właśnie robiłem zapiekanki- przywitał się zapraszając mnie do wnętrza .

Jego reakcja zdziwiła mnie, sprawiając, że nie wiedziałam co myśleć. Oczekiwałam, że będzie zły, z dystansem podejdzie do mojej osoby.

-Siadaj, zaraz podam nam śniadanie- poprosił nakładając na duży talerz zapiekani z serem i kawałkami kiełbasy- Proszę.

Louis podszedł do mnie z talerzem. 

Szybko wzięłam jedną zapiekane, czując jak niesamowicie pachnie.

-Mmmm, co za zapach- pochwaliłam oddając uśmiech, który nie schodził chłopakowi z twarzy.

Louis był wciąż w tej samej czarnej bokserce, która miał na sobie wczorajszego wieczoru.

-To sekret dobrych przypraw- mrugnął, gryząc kęs.

Podążyłam za jego przykładem, gryząc zapiekankę. Musiałam przyznać, że Louis był dobrym kucharzem.

-Smakuje Ci?- Zapytał nie odrywając ode mnie wzroku. 

Szybko przytaknęłam głową, zastanawiając się czy wczorajszy wieczór nie był przypadkiem jakimś moim urojeniem. Oblizałam brudne palce, popijając następnie wodą.

-Jakie masz plany na dziś?-zapytał po chwili milczenia

Na sama myśl co powinnam dzisiaj zrobić poczułam ból brzucha

-Musze wrócić po swoje rzeczy do klubu-  wytłumaczyłam kręcąc z niezadowoleniem oczami.

-Mogę cię tam zawieść- zaproponował, nakładając sobie na talerz kolejną zapiekankę.

Przez chwile milczałam, zastanawiając się jakie mogą wyniknąć z tego konsekwencję

-Nie musisz, wiem jak tam trafić.

Czułam, że robi dla mnie zbyt wiele, a ja go wykorzystuje.

Louis odłożył  serwetkę, opierając obie ręce na blacie stołu.

-Venus, pozwól mi

Jego słowa zrobiły niezłe, zamieszanie w moim brzuchu. Było  w nich coś takiego.... magnetycznego. 

Westchnęłam spuszczając wzrok,  na podłogę. Jeśli pozwolę mu na to, a ktoś z moich znajomych zobaczy nas razem wszyscy pomyślą, że zwariowałam. Jednak czy to jest naprawdę istotne, co oni myślą? Przecież prędzej czy później ktoś i tak zorientuję się ile czasu spędzamy ze sobą. 

Czy ja własnie nie potwierdziłam sobie samej, że Louis nie jest mi obojętny?

Odważniej spojrzałam prosto w oczy chłopaka, uśmiechając się przy tym wdzięcznie.

-Zgoda

***

Louis zatrzymał samochód tuż przed wejściem do klubu. Przed jego drzwiami wciąż leżały porozrzucane butelki. Denerwowałam się, nie wiedząc co zrobię gdy ktoś zapyta mnie o  wczoraj. Serce waliło mi, nie pozwalając myśleć logicznie. Zaczerpnęłam głęboki oddech, otwierając drzwi samochodu.

Nagle Louis złapał mnie za rękę. Zdezorientowana spojrzałam w jego poważne oczy.

-Venus, mogę cię o coś zapytać?

Automatycznie przełknęłam rosnąca gulę w gardle, próbując określić o czym myśli.

-Jasne- powiedziałam w końcu

Byłam pewna, że Louis wyczul moje zdenerwowanie

-Żałujesz?-zapytał cicho, patrząc na kierownicę samochodu.

Osłupiała nie byłam pewna o co mnie pyta

-Czego?

Louis podniósł głowę, przenosząc wzrok na mnie. Nasze oczy spotkały się. Żadne z nas nie przerwało kontaktu wzrokowego.

-Wiesz czego- powiedział

Grając na zwłokę odpowiedziałam pytaniem na pytanie

-A ty?

Po minie Louisa stwierdziłam, że nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. Wstrzymałam oddech.

-Nie, a ty?

Uśmiechnęłam się do niego. Louis był zdezorientowany. Otworzyłam drzwi stając tuż przy samochodzie. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu. Nachyliłam się do wnętrza auta patrząc na chłopaka.

-Nie- odpowiedziałam w końcu.

Nie czekając na jakąkolwiek reakcję z jego strony, zamknęłam za sobą drzwi i szybkim krokiem przeszłam dzieląca mnie odległość, prowadzącą do drzwi klubu.

Chwilę wahałam się, jednak po paru sekundach, popchnęłam masywne drzwi wchodząc do pomieszczenia. Stukot obcasów, odbił się pogłosem o ściany klubu. Nigdy nie widziałam tego miejsca tak wyludnionego.

Gdzieś z mojej lewej strony usłyszałam ciche odchrząkanie. Szybko przeniosłam wzrok, widząc starszego nieco chłopaka.

-Klub jest zamknięty- powiedział ostro

Zjechałam go wzrokiem, próbując uświadomić mu, że nie jestem na tyle głupia, żeby tego nie zauważyć.

-Zostawiłam tu wczoraj torebkę- wytłumaczyłam, krzyżując ręce na piersiach

-Cierpisz na sklerozę?- zakpił, kręcąc głową. 

Szczotka, którą chwile wcześniej zamiatał, upadla na podłogę. Chłopak nie spuszczając ze mnie wzroku nachylił się po nią.

-A ty chcesz stracić pracę?

Nieznajomy zrobił minę świadczą, że jest pod wrażenie mojej odpowiedzi, zaśmiał się donośnie.

Posłałam mu wrogie spojrzenie.

-Dexter!-zawołał, odwracając się w stronę baru

Po chwili z zaplecza wyłonił się niski blondyn. Przynajmniej on wydawał się robić lepsze wrażenie.

-Ta dziewczyna szuka torebki, którą wczoraj tu zostawiła.

Blondyn pokwiał głową ze zrozumieniem i  bez jakichkolwiek zbędnych pytań, znikł ponownie po paru minutach wracając ku mojej radości z torebka

-To ona?-zapytał uśmiechając się

Pokwialam glową biorąc od niego swoja zgubę

-Dzięki

Gdy wyszłam z klubu nadzieja, że może Louis wciąż czeka całkowicie mnie opuściła. Szybko odszukałam w torebce komórkę, która na szczęście nie zginęła, jak i inne rzeczy, które w niej zostawiłam. Szybko spostrzegłam, że mam dwie wiadomości. Jedna od Grace, druga od Erin. Podejrzewalam, że żadna z nich nie jest dobra. Westchnęłam otwierając pierwszą

„Wracaj do domu gdziekolwiek jesteś. Rodzice wiedzą G x”

Serce skoczyło mi niebezpiecznie. Jeśli oni naprawdę się dowiedzieli, nie będzie z tego nic dobrego.

Otworzyłam drugą

„O co ci chodzi? Odezwij się!”

Tą ostatnią zignorowałam, wrzucając komórkę z powrotem do torebki.

***

Gdy tylko dotarłam pod drzwi domu już wyczuwałam ta ciężką atmosferę, która wisiała w powietrzu. 

W domu panowala pozorna cisza, która choć na chwile mnie uspokoila. Przeszłam długi hol zatrzymując się przy wejściu do kuchni. Przy stole siedzieli rodzice i Grace. Ta ostatnia patrzyła na mnie przepraszająco

-Venus, czy do reszty zwariowałaś?- krzyknęła mama, nie spuszczając ze mnie wzroku.- Myśleliśmy, że ktoś ci coś zrobił

-To nie było mądre- dopowiedział tata,krzyżując ręce na blacie stołu, na którym najwyraźniej stal niedokończony obiad.

-Jestem już dorosła, mogę robić co chcę!- wybuchłam

-Dorosła może tak, ale nie odpowiedzialna.

Dawno nie widziałam mamy patrzącej na mnie taki sposób. Dopiero teraz  powoli rozumiałam jak wiele nas od siebie dzieli.

-A czy wy jestescie odpowiedzialni?-zaczelam krzycząc, nie potrafiąc wytrzymac w spokoju - Ile razy interesowaliście się tym gdzie i z kim się zadaje?-posłałam rodzicom pytające spojrzenie

Żadne z nich nic nie powiedziało

-No własnie

Wybiegłam z kuchni, zatrzymując się dopiero w swoim pokoju. Sfrustrowana padłam na łóżko. Nie minęło nawet kilka minut  kiedy drzwi pokoju się otworzyły. Nie patrząc na gościa wyrzuciłam z siebie tylko jedno słowo;

-Wyjdź

W pokoju zapanowała, cisza, przerwana dopiero przez trzask zamykanych drzwi. Z nadzieja, że jestem sama odwróciłam się widząc zdezorientowaną Grace

-Dlaczego nie wyszłaś?-zapytałam 

Dziewczyna podeszła do łóżka siadając na jego krawędzi.

-Gdzie byłaś?-zapytała cicho

Przez chwilę wahałam się co jej powiedzieć. Nie chciałam, aby wiedziała za dużo. Tym bardziej u kogo spalam.

-Byłam na imprezie

Powiedziałam grzebiąc w torebce, chcąc aby Grace zrozumiała, że nie chce gadać.

-Cała noc?-parsknęła głośno, odwracając głowę w drugą stronę- Jest grubo po piętnastej. Gdzie spałaś?

Irytowałam się coraz bardziej. Zacinełam zęby szybkując dobrej odpowiedzi

-U znajomego...

Grace wstrzymała oddech, po chwili nachylając się na łóżku.

Podniosłam głowę łapiąc z nia kontakt wzrokowy

-Spałaś z kimś?-zapytała szeptem

-Nie nie spalam! Zajmij się sobą- krzyknęłam, urażona zarzutami jakie postawiła mi siostra. Coś w głębi mnie nagle przypomniało mi, że tak nie do końca mogłaby się mylić, gdyby spraw potoczyła się trochę inaczej.

Grace bez słowa, wstała z łóżka wychodząc z pokoju, jednak zbyt dobrze ją znałam, żeby nie wiedzieć, że prawdopodobnie zaraz znów wróci. 

Tym razem znów się nie pomyliłam. 

Ległam na łóżku, poduszką zakrywając twarz. Jakaś cząstka mnie pragnęła zadzwonić do Louisa, usłyszeć jego głos. Tylko co miałabym mu powiedzieć?

-Venus…- usłyszałam stłumiony głos siostry- Przepraszam cie- mówiła

Grace westchela. Łożko ugięło się pod jej ciężarem. Poczulam jak siostra  mnie obejmuje. Odłożyłam poduszkę na bok, patrząc jej prosto w oczy

-Byłam u znajomego- zaczełam obliuzując usta, jak na złość przypominając sobie pocałunek Louisa - Do niczego nie doszło- zapewniłam, myśląc, że chyba okłamuję samą siebie

Grace zmarszczyła czoło

-Znam go?-zapytała cicho

Westchnęłam, odgarniając włosy z czoła, tym samym zbierając się na odwagę, aby popatrzeć jej w oczy.

-Tak, znasz go Grace.

Przepraszam, że jest krótki, ale wkrótce wynagrodzę Wam to, kiedy szkoła wreszcie przestanie wymagać podciągnięcia niektórych ocen -.- 

Rozdział IX

Z dedykacją dla Sylwii z blogu http://krejzithings.blogspot.com/  :) 

Louis otworzył masywne drzwi, wpuszczając mnie do środka mieszkania. W ciemnościach nie widziałam niczego oprócz niewielkiej smugi światła przedzierającej się przez zasłonę w dalszej części mieszkania. Chłopak zapalił światło, głośno odkładając klucze na szafkę. Mój wzrok wędrował praktycznie po każdej rzeczy jaką dostrzegłam. Przez chwilę przez moje myśli przemknęło pytanie, czy spodziewałam się sali tortur. Na jasnych ścianach niewielkiego przedpokoju wisiało kilkanaście fotografii. Część z nich była to po prostu natura lub słynne na cały świat budowle, reszta należała prawdopodobnie do członków rodziny Louisa.

-Rozgość się i czuj się jak u siebie- powiedział posyłając przyjacielski uśmiech.

Po chwili chłopak zniknął w którymś z pomieszczeń pozostawiając mnie samej sobie. Nie wiedząc co począć podeszłam do jednego z portretów.

Na fotografii znajdował się Louis z małą dziewczynką, o rysach podobnych do Louisa. Obydwoje uśmiechali się wyglądając na bardzo szczęśliwych mogąc być razem. Dziewczynka miała na oko pięć lat, Louis był znacznie młodszy niż jest teraz.

Po chwili słysząc odgłos z jednego z pomieszczeń ruszyłam w danym kierunku, trafiając po paru krokach do kuchni, gdzie Louis szukał czegoś w jednej z szafek.

-Chcesz kawy lub herbaty?- zapytał gdy tylko dostrzegł że stoję w progu.

-Nie, jestem trochę zmęczona, chyba pójdę się położyć- odpowiedziałam krzyżując ręce na piersiach, czując się niezręcznie w cudzym domu.

Chłopak pokiwał szybko głową.

-Pójdę przynieść pościel- powiedział uśmiechając się delikatnie.

Louis wyminął mnie w drzwiach, zostawiając samą w kuchni. Jak na mieszkanie, w którym mieszka facet, kuchnia, jak i inne pomieszczenia, w których już byłam, były niezwykle schludne.

Nie wiedząc co powinnam zrobić wyszłam z kuchni od razu widząc Louisa na końcu pokoju ulokowanego nieopodal kuchni.

-Przepraszam, ale mam tylko tą- zaśmiał się cicho, spuszczając głowę, aby powlec kołdrę, która trzymał w rękach.

Z początku nie rozumiałam z czego się śmieje jednak szybko spostrzegłam różowa poszewkę w niebieskie kaczuszki, leżącą na zagłówku kanapy. Zaśmiałam się przykuwając wzrok Louisa.

-To mojej siostry- wytłumaczył

Na moment spoważniałam przypominając sobie zdjęcie dziewczynki wiszące na przedpokoju. To musiała być jego siostra.

Oparłam się o ścianę obserwując chłopaka.

-Nie podejrzewałabym cię o fascynacje kaczuszkami- próbowałam rozluźnić atmosferę.

Brunet starannie ułożył poduszkę na beżowej kanapie, szybko przykrywając ją różową kołdrą. Na koniec wyprostował się posyłając mi ciepły uśmiech. Znów poczułam motyle w brzuchu.

-Gotowe

-Dzięki- powiedziałam podchodząc od łóżka.

Louis zabrał z jednej szafki ręcznik, po czym zaczął kierować się w stronę wyjścia. Po chwili zatrzymał się w pół kroku, odwracając w moją stronę.

-Venus, jak będziesz czegoś potrzebowała to jestem obok. Ręcznik zostawiam w łazience.

Louis zmieszany odwrócił się, następnie zamykając za sobą drzwi. Po raz kolejny poczułam się niezręczne. Mój mózg chyba jeszcze nie do końca zrozumiał, że jestem w domu chłopaka, o którym przez ostatnie parę dni w ogóle nie mogę przestać myśleć.

Dalej Venus, idź do niego przyprzyj go do ściany i całuj, mój wewnętrzny głos wołał jak szalony. Uznałam to za idiotyzm. Westchnęłam kładąc się na miękkiej pościeli.

Gdzieś w pokoju tykał zegar przerywając straszliwą ciszę. Nie potrafiłam usłyszeć ani jednego ruchu chłopaka. Moje ciało powoli relaksowało się, sprawiając, że jeszcze chwila a usnę w tej niewygodnej sukience.

Zdecydowanie usiadłam na łóżku czując jak kręci mi się w głowie. Powieki opadały mi pragnąc snu. Żeby nie usnąć postanowiłam jak najszybciej wziąć prysznic.

***

Gorąca woda spływała po moim ciele, dając chwile ukojenia. Po chwili zakręciłam kran wychodząc spod prysznica. Całe pomieszczenie było pełne pary. Mokną ręką przetarłam lustro widząc swoje odbicie. Wyglądałam niezbyt atrakcyjnie. Bez makijażu wszystkie niedoskonałości wyszły na jaw. Wolałabym, aby Louis nie widział mnie w takim stanie. Gorąca kąpiel ożywiła mnie, dodając trochę energii. Mokre ciało wytarłam w ręcznik, zostawiając go na końcu na jednym z wieszaków.

 Nagle uświadomiłam sobie, że nie mam w co się przebrać. Panicznie zaczęłam zastanawiać się co powinnam zrobić. Miałam do wyboru tylko dwie opcje – albo powrotem ubieram się w sukienkę, albo idę prosić o coś do pożyczenia. Po dłuższej chwili wahania owinęłam się w ręcznik nie mając innego wyjścia niż iść do Louisa.  Otworzyłam drzwi po raz kolejny sprawdzając czy ręcznik jest mocno zawiązany. Gołymi stopami dotykając zimnych kafelek przedpokoju ruszyłam w stronę sypialni chłopaka.

Gdy tylko stanęłam w progu pokoju, pod nosem przeklinałam siebie, że w ogóle zgodziłam się tu zostać.

Louis leżał na łóżku w rękach trzymając komórkę, na której prawdopodobnie coś robił. Cicho odchrząknęłam od razu  przykuwając jego uwagę. Louis zlustrował mnie wzrokiem wodząc wzrokiem po całym moim ciele, ostatecznie przeniósł wzrok do moich oczu. Czułam jak się rumienię.

-Nie za bardzo mam się w co przebrać- wytłumaczyłam czując się jak idiotka.

Do Louisa chyba nie od razu dotarł mój przekaz bo leżał na łóżku nie odrywając ode mnie oczu. Cicho przełknęłam ślinę, jedną ręka przytrzymując ręcznik.

-Zaraz coś ci znajdę.

Chłopak wstał zwinnie z łóżka, szybko podchodząc do ciemnej szafy. Chwilkę stałam w miejscu patrząc jak szuka czegoś odpowiedniego. Z wieży dobiegała cicha melodia, która pomimo iż nie pamiętałam jej tytułu z czymś mi się kojarzyła.

- To powinno być okej- podniósł do góry długą szara bluzę, abym sama mogła ocenić. Na jej przodzie widniało logo jednej z drużyn futbolowej. Szybko pokiwałam głową, biorąc od niego ubranie.

-Dzięki

Wycofałam się z pokoju idąc prosto do łazienki. Gdy tylko upewniłam się, że drzwi są zamknięte oparłam ręce na krawędzi umywalki patrząc na swoją czerwoną twarz. W głowie wciąż siedział mi obraz Louisa, patrzącego na mnie w taki sposób. Nie powiem, że to mi się nie podobało. Wręcz przeciwnie, coraz bardziej denerwowało mnie to, że Louis przestaje być dla mnie obojętny. Co takiego zrobiłam, aby zasłużyć sobie na jego gościnę?, zastanawiałam się nakładając miękką bluzę. Zapach jaki od niej pochodził od razu zdradzał kim był jej właściciel. Jego zapach mnie w pewien sposób uspokajał, sprawiał, że czułam się bezpieczna.

Przez chwilę stałam w łazience z rękawem przyciśniętym do nosa. Szybko jednak uprzytomniłam sobie co właśnie robię.

Jednym ruchem rozpuściłam spięte włosy pozwalając pasmom luźno opaść na moje plecy. Bluza sięgała mi do ud, zakrywając ich większą część, przez co nie czułam się w niej strasznie skrępowana. Ostatni raz spojrzałam na swoje odbicie, następnie odważnie wychodząc z łazienki.

***

Gdy tylko położyłam się pod ciepła kołdrą, wydawało mi się, że stałam się jeszcze bardziej ożywiona niż wcześniej, jednak po dość krótkim czasie to uczucie przygasło. Leżałam w łóżku nasłuchując dźwięków domu. Gdzieś w oddali odgłosy klaksonów wciąż dawały znać, że jestem w ruchliwej części miasta. Śmiechy roześmianych ludzi idących pod oknami uniemożliwiały mi podjęcia kolejnej próby zaśnięcia.

Spod zamkniętych drzwi gdzie jeszcze przed chwil świeciło się światło w holu, teraz dobiegała jedynie ciemność. Kroków Louisa nie słyszałam już wcale, najwidoczniej chłopak sam poszedł już spać. Do mojego umysły napływało tysiące obrazów. Jednym z nich, utrzymującym się w mojej świadomości w czołówce, była wizja jutrzejszego dnia. Musiałam powiedzieć cos Louisowi, należała mu się choćby odrobina prawdy. Odruchowo zacisnęłam zęby szykując się na jutrzejszy koszmar. Chciałabym być z nim szczera. Jednak czy mogę mu zaufać?

***

Obudziłam się czując suchość w gardle. Ciężko połknęłam ślinę, po omacku szukając butelki z wodą, która zawsze stała obok mojego łóżka. Zdziwiona, że jej tam nie ma otworzyłam zaspane oczy orientując się, że nie jestem u siebie. Westchnęłam, po chwili siadając na łóżku. W pokoju panowała ciemność i jedynie światło elektronicznego zegarka stojącego w drugim końcu pokoju rozświetlało niewielką cząstkę pokoju. Dochodziła czwarta nad ranem. Niechętnie zrzuciłam z nóg kołdrę, stając na puszystym dywanie. Nie miałam innego wyjścia niż iść po coś do picia. Stąpając po dywanie dotarłam do drzwi pokoju cicho naciskając klamkę. W domu panowała cisza. Szybko przemknęłam się obok pokoju w którym spał Louis, docierając do kuchni. Długie włosy odgarnęłam na jedno ramię próbując ochłodzić spoconą szyję. Bez trudu odnalazłam czysta szklankę, nalewając niewielkim strumieniem wody. Odgłos kranu usypiał mnie, dobitnie uświadamiając, że powinnam spać.

                                                                  MUZYKA 

Nagle poczułam czyjś oddech na mojej skórze. Serce skoczyło mi do góry. Niepewnie odwróciłam się do tyłu widząc obok siebie Louisa. Odetchnęłam z ulga, jakbym obawiała się nie wiadomo kogo. Dopiero teraz, spostrzegłam, że chłopak jest w samych spodenkach. Nawet w ciemnościach dostrzegłam zarysowane mięśnie i wyrzeźbioną klatkę piersiową. To był pierwszy raz kiedy widziałam go bez koszuli i w duchu dziękowałam, za to, że nie włączyłam światła, a światło pochodzące z latarni padało do pomieszczenia na tyle dobrze, aby z mojego miejsca Louis był doskonale widoczny.

Dopiero teraz zadałam sobie pytanie, co u diabła on tutaj robi.

Oparłam się plecami o zlew.

-Nie śpisz?- zapytałam przenosząc wzrok na jego twarz, dostrzegając uśmiech.

-Nie mogę usnąć- wytłumaczył mierzwiąc włosy.

Nie mogłam uwierzyć, że on może być jeszcze seksowny.

-Chcesz wody?- zapytałam gestykulując jak szalona, uświadamiając sobie po chwili, że woda wciąż leje się z kranu.

Louis potaknął głową, siadając przy kuchennym stole. Szybko nalałam mu wody, stawiając naczynie na stół.

-Dziękuję

Milczeliśmy, nie widząc co powiedzieć. Jednym ruchem nabrałam wody do ust, szybko połykając, chcąc wrócić do pokoju, aby tylko nie siedzieć w tej niezręcznej ciszy.

Przez moją głowę przemknął pomysł, że może teraz jest odpowiednia chwila  na wyjaśnienia. Ruszyłam w stronę drzwi w ostatniej chwili zatrzymując się w progu.

Mimowolnie zacisnęłam pięści ryzykując;

-Louis?- zaczęłam zdenerwowanym głosem

Serce skakało mi jak szalone. Chłopak w ciemnościach spojrzał mi w oczy. Spuściłam wzrok nabierając odwagi. –Ian kogoś zranił –przerwałam gubiąc się w potoku myśli- Dużo myślałam o tym co powiedziałeś mi kilka dni temu- znów przerwałam nie wiedząc jakiej reakcji się spodziewać. Louis milczał. Podejrzewałam, że liczy, że będę kontynuować. Westchnęłam ciężko- Miałeś rację... Miałeś rację, mówiąc, że się zmieniłam. Raniłam ludzi celowo lub nie- wybuchłam, z moich ust lał się potok słów. Chciałam już mieć to za sobą- Pewnie nigdy nie będę zauważać gdy kogoś zranię. Ciebie pewnie tez kiedyś zraniłam- nie potrafiłam zrozumieć dlaczego powiedziała ostatnie zdanie. Do moich oczu napłynęły łzy. W jakiś sposób świadomość ranienia Louisa mnie przytłoczyła.

Szybko wytarłam oczy spoglądając na chłopaka

- Louis ja się pewnie nigdy nie zmienię, czy tego będę chciała czy nie. Z resztą czy to w ogóle ma jakieś znaczenie…- przerwałam powoli rezygnując z dalszej paplaniny.

Jak jedna osoba nagle może zmienić cały pogląd na świat? Jak to w ogóle możliwe?

Nagle Louis odsunął głośno krzesło.

-Chodźmy pogadajmy-zaproponował.

Zgodziłam się nie wiedząc co innego mogłabym zrobić. Czułam wstyd, że mu to wszystko powiedziała. Niepotrzebnie to zrobiłam.

Sprawnie przeszliśmy do jego sypialni. Louis poprosił, abym usiadła, a sam zniknął na moment w przedpokoju, wracając po chwili w czarnej bokserce. Może zauważył jak na niego patrzyłam, pomyślałam. Spuściłam głowę nie wiedząc co powiedzieć.

-Venus- powiedział łagodnym głosem zachęcając, abym spojrzała mu w oczy.

Zrobiłam to po krótkiej chwili nie mając pojęcia o co zapyta

- W takim razie dlaczego przyszłaś do klubu?

Jego pytanie kompletnie mnie zatkało. Szybko szukałam w głowie dobrej odpowiedzi. Wyczuwałam, że to pytanie ma już odpowiedź w jego głowie, ale chciał, abym sama powiedziała to na głos.

Louis był sprytniejszy niż mi się wydawało.

Zebrałam się w sobie patrząc prosto w jego oczy.

-Ponieważ to co robił Ian było niepoważne, bez sensu.

Nagle na poważnej dotąd twarzy Louisa zagościł uśmiech.

Zdezorientowana odtworzyłam w głowie słowa, które przed chwila powiedziałam szukając tam czegoś śmiesznego

-Dlaczego się uśmiechasz?

Zapytałam nie mogąc dłużej wytrzymać.

Louis oblizał dolną wargę i z pewnym siebie spojrzeniem popatrzył prosto w moje oczy.

-Może wcale nie jesteś stracona?

Zamilkliśmy.

Po chwili dotarło do mnie co chciał przez to powiedzieć. Louis wierzył, że mogę być inna. Poczułam jak w duchu robi mi się ciepło, a optymizm wypełnia moje ciało, konkurując przy okazji z motylami, które coraz częściej dawały o sobie znać.

Po paru minutach atmosfera rozluźniła się, a nasze rozmowy przybrały luźniejszego charakteru.

-Masz dosyć schludny dom, jak na faceta- powiedziałam posyłając mu nieśmiały uśmiech.

-Gdyby nie fakt, że mama wpada tu czasami z moją siostra wszystko wyglądałoby inaczej. Trochę się już  nauczyłem- wytłumaczył wodząc wzrokiem po sypialni.

-To twój siostra jest z tobą na zdjęciu w przedpokoju, prawda?

Louis przytaknął

-Jest jeszcze mała, ale jak na swój wiek nad wyraz inteligentna, czasami daje w kość, ale jest kochana.

Wyobraziłam sobie Louisa bawiącego się z mała dziewczynką. Mimowolnie uśmiechnęłam się orientując, się , że chłopak patrzy na mnie z zainteresowaniem.

-Coś wiem o siostrach- przewróciłam oczami mając nadzieje, że jeszcze kojarzy Grace.

-Z Grace wszystko okej?- zapytał z troską w glosie

Bawiąc się frędzlami od poduszki po krótce opowiedziałam mu co u mojej siostry. Louis był bardzo zainteresowany wszystkim i wydawał się być doskonałym słuchaczem

- Mam nadzieje, że rodzice nie dowiedzą się ze nie ma mnie w domu- powiedziałam na koniec, naprawdę nie chcąc awantury w domu.

-Będą źli, że wyszłaś na noc?- zapytał opierając głowę o rękę na oparciu kanapy.

-Może być kiepsko- zamilkłam na moment - A co z twoimi? Byli wkurzeni gdy dowiedzieli się, że ich syn opuszcza już gniazdko?

Louis zaśmiał się, szybko odpowiadając na pytanie

-Mama nie mogła się z tym na początku pogodzić, tata uznał, że i tak długo z nimi wytrzymałem. Spędzaliśmy ze sobą dużo czasu- dokończył zamyślając się nad czymś. Prawdopodobnie wrócił wspomnieniami do dni, kiedy cala rodzina byli razem.

-Moi rodzice nie mają dla mnie i Grace tyle czasu- wypaliłam nie wiedząc czemu- Wszystko się zmieniło, kiedyś byliśmy bardziej ze sobą zżyci.- wytłumaczyłam nie chcąc dalej opowiadać o swoich rodzicach. Nie na tym etapie znajomości.

To nie była sprawa Louisa.

Ponieważ oboje milczeliśmy, a ja robiłam się coraz bardziej śpiąca postanowiłam iść do siebie.

-Usypiam, pójdę już spać- powiedziałam wstając z kanapy. Od niewygodnej pozycji jaką przybrałam czułam jak nogi powoli mi mrowieją. Ruszyłam w stronę wyjścia, nagle przypominając sobie pytanie, które nie dawało mi spokoju.

Na pięcie odwróciłam się do chłopaka, skupiając jego zdziwiony wzrok na siebie.

-Mogłabym ci zadać jeszcze jedno pytanie?- zapytałam dosyć nieśmiało, chowając oczy pod zasłoną rzęs.

Louis wstał z kanapy zdezorientowany potrząsając twierdząco głową.

-To dla mnie bez sensu- rozłożyłam ręce, odgarniając włosy do tyłu- Dlaczego to robisz? Dlaczego pomimo tego, ze wiesz jaka jestem i jaka jeszcze mogę być pomagasz mi?- zapytałam kręcąc głową.

Louis podszedł do mnie bliżej, stając zaledwie krok ode mnie. Podniosłam głowę patrząc w jego oczy. Serce skoczyło mi w piersiach.

-Ponieważ cię lubię.

Te słowa były dla mnie niesamowite, obce. Louis wypowiedział je w taki sposób. Oczami błądziłam po twarzy chłopaka nie wiedząc co powiedzieć. Louis delikatnie  nachylił się nade mnę, ostrożnie zbliżając się ku mojej twarzy. Żadne z nas  nie przerwało kontaktu wzrokowego. Nieśmiało położyłam dłonie na jego piersiach, przyciągając jego usta do swoich. Louis objął mnie w tali kładąc ręce na moich biodrach, podnosząc bluzę lekko do góry. Nasze usta spotkały się po chwili, żarliwie szukając języka drugiego. Louis całował moje usta, a ja nie opierając się odwzajemniałam pocałunki. Każdy był intensywny, pragnący więcej doznań. Moje dłonie wodziły po jego twarzy, podbródek co rusz  ocierał się o zarost chłopaka. Czułam jak Louis wodzi dłońmi po moich plecach.

Po chwili opanowałam się, delikatnie odsuwając od chłopaka. Nie patrząc w jego oczy oblizałam usta, wciąż czując na nich smak Louisa. Nie wiedziałam co myśleć, co robić. Czułam jego oddech  na swojej twarzy. Ostrożnie dałam krok w tył wyswobadzając się z objęć chłopaka.

-Przepraszam. Muszę sobie wszystko poukładać.- wyszeptałam bez chwili wahania wychodząc z pokoju.

Gdy tylko dotarłam do pokoju, w którym miałam spać, szybko zamknęłam za sobą drzwi, opierając się o zimna ścianę. Kompletnie nie wiedziałam co powinnam zrobić, czułam się jak idiotka. Nie potrafiłam określić co tak naprawdę czuje do Louisa.

Jednak, jednego byłam pewna.

Ten pocałunek pomimo iż był krótki, był najlepszym jakiego doświadczyłam. 

Mam nadzieję, że mnie nie zabijecie za taką końcówkę! Jeśli ktoś z Was nie widział zwiastuna do tego bloga, to znajduje się on w poprzednim poście. Chciałabym Wam już podziękować za ilość obserwatorów.39 osób to dla mnie dosyć sporo. Dopiero opublikowałam 9 rozdziałów, a już Was tyle tutaj. Kończąc mój poprzedni blog ( YOLO) było tam 46 obserwatorów. Wow, na serio nie mam pojęcia jak to się dzieje. Ale jestem Wam cholernie wdzięczna za to że wciąż tutaj ze mną jesteście :).

Na zakończenie, chciałabym zapytać Was ogółem: czy ktoś z Was wybiera się w przyszły weekend na Orange Warsaw Festival? :) 

ZWIASTUN ZWIASTUN ZWIASTUN!!!

Wreszcie doczekałam się zwiastunu tego bloga, za co bardzo serdecznie dziękuję TheSunShine z bloga http://zwiastunownia.blogspot.com/

Mam nadzieję, że ogólnie będzie Wam się podobać. Głównie przekonałam się do zrobienia go, aby ogólnie przybliżyć Wam jakby to wyglądało  :) 

Proszę, zostawcie swoją opinię w komentarzu :) 

Rozdział VIII

Nasze oczy się spotkały. Sparaliżowana stałam, nie mogąc oderwać od niego oczu. Nie potrafiłam nawet złapać oddechu. 

Louis jako pierwszy przerwał kontakt wzrokowy, spuszczając wzrok na podłogę sceny. Pomimo ciemnego pomieszczenia, w przygaszonym świetle dostrzegłam jak kąciki jego ust unoszą się do góry. Poczułam jak serce gwałtownie podskakuje mi w piersiach, a w brzuchu zapanował rozgardiasz. Facet stojący za mną ponownie popchał mnie w przód. Nie miałam siły się opierać, powoli przybliżając się w stronę sceny. Louis siedział na taborecie, obydwiema rękami ściskając mikrofon. 

W tym momencie ktoś z jego grupy zaczął śpiewać swoja solówkę. Po chwili muzyka ucichła, a sala przepełniła się brawami. Musiałam przyznać, że ówczesna piosenka także mi przypadła do gustu, a w głowie wciąż leciała mi rytmiczna melodia. 

Sala ucichła, aby za chwilę z głośników usłyszeć spokojną melodię. Louis ani razu nie spojrzał w moją stronę, przez co poczułam, że najprawdopodobniej popełniłam błąd przychodząc tutaj. Zmieszana, z głową hucząca od wrażeń próbowałam zapomnieć o całym tym wieczorze oddając się chwili spokoju. Nim się obejrzałam muzyka ponownie ucichła. Cały zespól podszedł do krawędzi sceny kłaniając się nisko publiczności. Louis wzrokiem obiegł cały klub. W jego oczach dostrzegłam radość i zachwyt prawdopodobnie wynikający z tak gromkich braw. Po chwili chłopaki zniknęli za kulisami, pozostawiając publikę samej sobie. Prawdę mówiąc nie wiedziałam co ze sobą począć. Jeśli on nie chce wcale mnie widzieć? Zresztą po co miałabym tu zostać?  Co powiedziałabym? Zdołowana odwróciłam się przepychając przez tłum ludzi. Klub przepełniony rozmowami na moment zagłuszył moje myśli, pozwalając zatonąć w nicość umysłu. Niezdarnie robiąc sobie drogę przepychałam się między niezadowolonymi ludźmi, narażając się na ich wrogie spojrzenia. Moje stopy uderzały ciężko o twarda podłogę, co jakiś czas tracąc nad moim ciałem kontrolę. Byłam głupia, że tu przyszłam. 

Właśnie dochodziłam do wyjścia klubu, kiedy ktoś złapał mnie za ramię. Zaskoczona energicznie odwróciłam się do tyłu, czując jak skronie delikatnie mi pulsują. W ciemnym pomieszczeniu z początku nie wiele widziałam z trudem przyzwyczajając wzrok do mroku. Moment zajęło mi rozpoznanie twarzy

-Gdzie się wybierasz?

Usłyszałam charakterystyczny męski głos. Miałam wrażenie, że mój mózg ponownie płata mi figle, jednak delikatny uśmiech na twarzy pokrytej dwudniowym zarostem uświadomił mi, że droga do psychiatry własnie się ode mnie oddala, zmieniając swój tor.

Uprzytamniając sobie, że wpatruję się w chłopaka, przypomniałam sobie o pytaniu jakie zadał.

-Właściwie to nigdzie…- skłamałam delikatnie przygryzając dolna wargę, patrząc z ukosu na Louisa.

Chłopak skrzyżował ręce na piersiach, kręcąc ożywczo głową.

Jego oczy wpatrywały się w moje.

-Nie mogę uwierzyć, że jednak przyszłaś.

Te słowa natychmiast przypomniały mi dlaczego tu się znalazłam. Przełknęłam rosnąca gulę w gardle, dopiero wtedy odważniej patrząc na Louisa.

-To długa historia

Do moich myśli napłynęła wizja Iana łapiącego mnie mocno za nadgarstki. W brzuchu poczułam nieprzyjemne kłucie. 

Louis spoważniał, przechylając na bok głowę. W jego oczach dostrzegłam zaciekawienie pomieszane ze smutkiem.

Wciąż nie znałam wszystkich szczegółów jakie pamięta z dawnych lat. Nie potrafiłam odgadnąć jego myśli. Po raz kolejny poczułam się jak mała dziewczynka skarcona przez rodziców, mająca świadomość, że popełniła błąd. 

Louis przystanął z nogi na nogę , rozglądając się wokół pomieszczenia. Podążyłam za nim wzrokiem widząc, że patrzy na dwa puste stoły po drugiej stronie klubu.

-Usiądźmy tam i pogadajmy- wskazał na pierwszy z nich.

Ruszyłam w danym kierunku, nie zdolna do stania bez żadnych oznak złych emocji. Liczyłam, że chociaż na chwilkę odpocznę i zbiorę myśli. 
Przeciskałam się pośród ludzi mijając zarówno starszego pana jak i dwójkę radosnych nastolatków. 
Louis wskazał miejsce, siadając naprzeciwko mnie.

-Może masz ochotę na piwo?- zapytał wyrywając mnie z rozmyślań. Niepewna o co pytał potrząsnęłam głową zgadzając się na nie wiadomo co.

Louis wstał od stołu, po chwili przychodząc z dwoma butelkami piwa. Moment później rozlał po połowie do dwóch szklanek, na koniec przysuwając mi jedną.

-Dzięki.

Oparłam łokcie o zimny stół przez moment chowając głowę w dłonie. Myśli wirowały w mym umyśle, doprowadzając mnie do szaleństwa. Zauważywszy iż Louis patrzy się na mnie, wzruszyłam ramionami nie wiedząc co powiedzieć. Lou upił łyk piwa patrząc na pianę spływająca ze ścianek szklanki. Wiedziałam, że myśli o tym jak się zachowuję. Chciałam to przerwać, nie chcąc, aby w ogóle mną się przejmował.

-Często gracie w klubach?-zapytałam starając się, aby w moim głosie słychać było entuzjazm.

Louis początku nic nie odpowiedział, uważnie lustrując mnie wzrokiem. Najwidoczniej byłam dla niego równie wielką zagadką jak on sam dla mnie. Pod tym względem pasowaliśmy do siebie idealnie. Nie wiedzieliśmy o sobie tak naprawdę nic, a mimo wszystko wciąż natrafialiśmy na siebie celowo lub nie. 

Pomrugałam kilkakrotnie powiekami orientując się w jaki sposób zaczynam o nim myśleć. Venus, jeszcze chwila a nazwiesz wasze dzieci, upomniałam się

-Gramy głównie w klubach, czasami na urodzinach znajomych lub weselach, ale to rzadkość- mówił bawiąc się czymś co trzymał na kolanach i tylko co chwile podnosił oczy patrząc prosto w moje. W tych dwóch błękitnych iskierkach było coś wyjątkowego, a nieogolona twarz dodawała mu niesamowitego uroku.

Głośno wypuściłam z płuc powietrze ponownie orientując się iż coraz dokładniej zaczynam analizować każde jego zachowanie. I piękno.

-Byłeś- zaczęłam, oblizując usta w głowie szukając prostego określenia jego występu. Boski, wspaniały, wyjątkowy, anielski, myślałam - dobry- zdecydowanie potrząsnęłam głową uśmiechem dodając słowom wiarygodności.

Louis posłał mi promienny uśmiech, mierzwiąc dłonią włosy, które sprawiły, że chłopak wyglądał jakby dopiero co się przebudził.

Nagle usłyszałam dźwięk turlającej się po stole szklanki, szybko spostrzegając, że piwo którego nawet się nie napiłam rozlewa się po całym stole. Szklanka sturlała się szybko po blacie, roztrzaskując na podłodze. Zaskoczona wstałam energicznie próbując zatrzymać dłońmi płynącą na krzesło ciecz.

-Boże, przepraszam- mówiłam szybko zauważając, że Louis ma mokre nogawki spodni.

-Poczekaj tu chwilę

Chłopak zniknął na moment w tłumie ludzi, po chwili wracając ze ścierką i mopem.

Chłopak sprawnie starł napój z podłogi, starając się zgarnąć szkło w jedno miejsce. Moje ręce kleiły się od piwa, a z prawego kciuka ciekła mała stróżka krwi. Zacisnęłam pięść, próbując opanować krwawienie.

-Skaleczyłaś się?-zapytał gdy skończył zbierać piwo z podłogi.

Szybko potrząsnęłam głową, szukając w pobliżu serwetek, w które mogłabym wytrzeć dłonie i krew.

-Pokaż mi to –nakazał

Zdziwiona podniosłam głowę patrząc jak chłopak kładzie moją dłoń na swojej. Suchą szmatką delikatnie przecierał moja dłoń na końcu zatrzymując się przy miejscu, z którego leciała krew. Cicho syknęłam czując pieczenie. Louis ostrożnie pomasował kciukiem wewnętrzną cześć mojej dłoni, jakby chciał mnie tym samym uspokoić. Zaczęłam się zastanawiać czy robi to specjalnie, czy może raczej w ogóle nie ma o tym pojęcia. Jego dłoń było ciepła, sprawiając że poczułam się bezpiecznie. Nie przypomniałam sobie, aby wcześniej pomiędzy nami panował taki spokój i delikatność.

-Jeszcze raz przepraszam- powiedziałam gdy krew przestała już lecieć, a Louis ścierał ze stołu mokra plamę.

-To tylko szklanka i spodnie- puścił do mnie oko, sprawiając ze w brzuchu poczułam przyjemne zamieszanie.

Było mi głupio, że stoję i po prostu się gapie, jednak Louis nie chciał, abym mu pomagała.

-Jesteś trochę rozkojarzona i czymś przejęta- powiedział, prostując się, aby po chwili spojrzeć w moje oczy na dłużej. Nerwowo przełknęłam ślinę zastanawiając się jak wybrnąć z tej sytuacji.

-Trochę już za dużo wypiłam- przerwałam czując jak spod papierku, w którym owinięty był palec ponownie czuje szczypanie. Zignorowałam to – Powinnam wrócić do domu.

Nie czekając ani chwili na jego reakcje, nerwowo zaczęłam rozglądać się za torebką. Nie było jej nigdzie. Myślami wróciłam do momentu, w którym po raz ostatni ją widziałam, szybko uświadamiając sobie, że było to jeszcze na urodzinach Davida. Nie miałam komórki ani portfela, aby wezwać i zapłacić za taksówkę. Nie chciałam wracać do tamtego klubu. Nie mogłabym. Zdenerwowana odgarnęłam włosy do tyłu, czując jak gorąco uderza do mojej twarzy.

-Nie masz torebki?- zauważył Louis

Przeniosłam wzrok na niego szybko połykając slinę

-Zostawiłam ja w…- przerwałam nie chcąc wypowiadać słów, które i tak obojgu z nas były wiadome- z resztą nieważne, przejdę się.

Nie czekając chwili dłużej ruszyłam w stronę wyjścia. Jednak i tym razem nie dane mi było wyjść.

-Venus mieszkam dwie ulice stąd, możesz przenocować mam dwa łóżka- po chwili dodał patrząc jak wybałuszam oczy- i dwa pokoje oczywiście. 

Chłopak spuścił głowę, udając , że coś przyciągnęło jego uwagę.

Przez moment stałam w osłupieniu, jakbym własnie usłyszała coś strasznego. Pomysł wydawał mi się dziwny, jednak świadomość, że rodzice są w domu, a ja jestem wstawiona sprawił, że zaczęłam traktować jego propozycję na poważnie.

-Sama nie wiem…- powiedziałam przygryzając dolną wargę.

Louis odważniej podniósł głowę patrząc prosto w moje oczy.

-Nic ci się nie stanie

Westchnęłam zastanawiając się co przez to rozumie. Jedyne na tej nocy mogę zyskać. Może dowiem się o nim czegoś więcej.

-Zresztą ja tez muszę już wracać- gestem wskazał na mokre spodnie

-No dobra- zadecydowałam rozkładając ręce w geście kapitulacji.

Louis posłał mi swój tajemniczy, pełen uroku uśmiech.

-Poczekaj tu chwile pójdę po swoje rzeczy

Chłopak szybko oddalił się w stronę, z której schodził ze sceny, po chwili znikając za ciemnymi drzwiami.

Po raz kolejny zaczęłam się zastanawiać czy to był rozsądny pomysł. 

PRZEPRASZAM PRZEPRASZAM PRZEPRASZAM, że tak długo nie publikowałam. Trochę zamieszania było w moim życiu i nie miałam w ogóle czasu na pisanie. Jestem na siebie zła, że rozdział jest taki krótki, ale nie mogłam już dłużej Was trzymać i po prostu rozłożyłam go na dwie części. Mam nadzieję, że mi to wybaczycie, a ten rozdział nie zawiódł Was. 

Jeśli tylko dam radę opublikuję nowy rozdział w ciągu najbliższych 3 dni!

Twitcaaaaam

W sobotę (27.04.13r) koło godziny 20  mam zamiar z koleżanką zrobić Twitcama na Twitterze. Jeśli chcecie wpaść to serdecznie Was tam zapraszamy :) 
Mój Twitter @Mary102666
*jeśli ktoś chciałby ode mnie follow back to śmiało piszcie*
+ Wciąż zapraszam do czytania najnowszego rozdziału ;) 

Rozdział VII

Rozdział z dedykacją dla wszystkich gimnazjalistów, którzy od wtorku zaczynają zdawać egzaminy :) 

POWODZENIA!!

*W rozdziale pojawia się parę nowych osób, jednak nie przejmujcie się nimi bo to tylko epizodyczni bohaterowie*

Siedziałam na wysokim krześle przy barze, sącząc kolejnego z rzędu drinka. Na dnie mojej szklanki zaczynało widać dno, na którym powoli topiły się kostki lodu. Przytłumiona przez głośną muzykę i setki nieznanych mi głosów czułam się niesamowicie mała. Kilka osób siedzących nieopodal mnie rozmawiało beztrosko na jakiś niezwykle interesujący ich temat. Inni po prostu w samotności zapijali swoje smutki.

Westchnęłam ciężko, garbiąc się na niewygodnym krześle. Ciemne pasma powoli zaczynały opadać na moją twarz, niszcząc tym samym całą fryzurę. 

W pewnym momencie poczułam na sobie czyjś wzrok. Z początku niepewnie podniosłam głowę rozglądając się dyskretnie za obserwatorem. Moja naiwna podświadomość cicho liczyła, że może gdzieś pośród tłumu gości jest Louis.  Po chwili poszukiwań mój wzrok padł na napakowanego kolesia, stojącego po drugiej stronie baru. Chłopak czyścił szklankę, która w jego wielkich dłoniach wydawała się być krucha jak porcelana. Ani na chwilę nie spuszczał ze mnie wzroku. Pomimo pulsującego światła dostrzegłam na jego twarzy bezczelny uśmieszek. Coś jego spojrzeniu sprawiło, że każda komórka mojego ciała mówiła, abym jak najszybciej przerwała ten kontakt wzrokowy. 

Odwróciłam od niego głowę, nie mając ochoty na towarzystwo umięśnionego barmana.

-Venus wszędzie cię szukałam!

Tuż za moimi plecami usłyszałam stłumiony żeński głos. Powoli odwróciłam się na krześle, widząc Erin. Po jej minie zorientowałam się, że ma dla mnie jakiegoś newsa.

Dziewczyna wdrapała się na wolne krzesło obok mnie, nie spuszczając ze mnie swoich błyszczących z radości oczu.

-Słuchaj, opowiadałam ci już o Eriku?- zapytała pochylając się w moją stronę, jakby nie chciała, aby ktokolwiek słyszał naszą rozmowę.

Przez chwilę musiałam zastanowić się, czy Erin wspominała mi już o swoim prawdopodobnie nowym chłopaku, bo przypominając sobie ilość z jakimi była, powoli traciłam nad tym rachubę. W odpowiedzi pokręciłam przecząco głową, opierając rękę o kontuar baru, dając jej tym samym znać, że może zacząć opowiadać. 

Erin zatrzepotała rzęsami, unosząc pełne radości oczy.

-To ten kolega Iana, poznałam go parę tygodni temu- mówiła z trudem przekrzykując muzykę.- Ale do rzeczy… Zaprosił mnie na randkę!!

Ostatnie słowa dosłownie eksplodowały z jej ust. Dziewczyna miała czerwone z ekscytacji policzki, rozwaloną fryzurę, nie wspominając już o źle zapiętych guzikach bluzki. Chyba nie chciałam wiedzieć, co robiła zanim tu przyszła.

W odpowiedzi wysiliłam się na jeden z moich najszerszych uśmiechów, starając się, aby nie zauważyła mojego braku nastroju.

-Wspaniale! To musi być dla ciebie cudowna wiadomość – powiedziałam po chwili ożywionym głosem, czując, że te słowa zakamuflują fakt, jak bardzo nie mam ochoty tego słuchać.

Myślę, że każdy kto choćby przez chwile przyjaźnił się z Erin kończył z takimi myślami. Opowieści o jej chłopakach stawały się być uciążliwe. Tym bardziej gdy słyszało się o nowym kilka razy w miesiącu.

Od niechcenia spojrzałam na pustą szklankę, w której lód prawie zniknął.

-Oczywiście, że tak! Musimy się napić i to oblać- Erin gestem głowy przywołała barmana, kładąc zadbane dłonie na kontuar baru.

Mężczyzna podszedł do nas automatycznie.

-Co podać?- zapytał niskim głosem.

Z zaciekawieniem spojrzałam na jego twarz, orientując się, że jest to ten sam mężczyzna, który jeszcze kilka minut temu bezczelnie się we mnie wpatrywał.

Przysięgam, on bardziej nadawałby się na ochroniarza niż na barmana.

-Cokolwiek byle było mocne- poinstruowała moja towarzyszka.

Westchnęłam przewracając oczami, zgadzając się na zamówienie. Wypiłam już dzisiaj kilka drinków, dlatego ten jeden nie zmieni niczego.

-Już się robi – odparł tajemniczo nachylając się w stronę dziewczyny.

Erin także przysunęła się w jego stronę, najprawdopodobniej zapominając, że mamy oblać jej randkę z innym kolesiem, a nie barmanem.

Chłopak zaśmiał się, kręcą z nieschodzącym uśmiechem głową. Kiedy odszedł posłałam dziewczynie zdegustowane spojrzenie.

Erin skrzywiła się nie widząc w jej zachowaniu niczego dziwnego.

-Milo wiedzieć, że komuś się podobasz

Zdołała powiedzieć tylko tyle, bo barman znów się pojawił, tym razem niosąc nasze drinki.

-Mocne, dobre i co najważniejsze- przerwał na moment patrząc tym razem w moje oczy, powodując, że poczułam się niezręcznie- za darmo…

Mężczyzna wolno podał nam napoje, na koniec posyłając tajemniczy uśmiech. Erin nie byłaby sobą gdyby tego nie wykorzystała.

-Jestem Erin, a to moja przyjaciółka Venus

Wyprostowałam się na krześle, dając Erin kuksańca w bok. Dziewczyna klepnęła mnie po udzie, szepcząc abym się uspokoiła.

Co mnie bardzo nie zdziwiło, mężczyźnie bardzo spodobał się fakt, że teraz zna nasze imiona.

-Jestem Brian

Chłopak wodził wzrokiem po mojej twarzy, następnie przenosząc go na dekolt. Odruchowo zakryłam go ręką, dając mu do zrozumienia, że to co robi jest bardziej zauważalne niż mu się wydaje, a ja tego nie pochwalam. 

Brian zmierzwił umięśnioną ręką krótkie włosy, ponownie nachylając się w naszą stronę. Spojrzałam na Erin, która z zaciekawieniem obserwowała zachowanie chłopaka.

-Jakby co, to wciąż tu będę- mrugnął wskazując drzwi prowadzące na zaplecze.

Erin wybuchła śmiechem, podnosząc szklankę do góry.

-Za Davida i jego imprezę.

Podążyłam jej śladem unosząc swój napój do ust. Mocny płyn rozlał się w moim gardle, paląc wnętrze krtani. Skrzywiłam się połykając kolejny łyk. Erin z impetem postawiła szklankę na blat baru, szybko ześlizgując się z krzesła.

-No dobra, Venus, choć zatańczymy!!!

Dziewczyna ciągnęła mnie, zmuszając abym zeszła z krzesła. W innym wypadku wraz z nim leżałabym na podłodze. Zrobiła to tak automatycznie, że nie zdążyłam nawet poprawić zadzierającej się sukienki. 

Wpadłyśmy w gęsty tłum ludzi, robiąc sobie trochę miejsca. Z początku nie tańczyłam, tylko wpatrywałam się w dziwne pozy Erin. Dziewczyna obracała się wokół własnej osi, co chwile podnosząc ręce do góry, to ocierając się o jakiegoś chłopaka. Wybuchłam śmiechem w końcu dołączając do niej. Już po kilku chwilach poczułam się wolna. Poddałam się dźwiękom muzyki i poczuciu zatracenia. Gdy tylko zamknęłam oczy odprężyłam się robiąc niekontrolowane figury. Moje ciało podskakiwało w rytm muzyki, nogi ciężko odbijały się o ziemię, beztrosko ciesząc się chwilą.

-Wreszcie się wyluzowałaś!

Usłyszałam radosny głos Erin, tańczącej tuz obok mnie. Chwile później dziewczyna chwyciła mnie za rękę nakazując zrobienie obrotu. Poczułam jak świat zaczyna wirować, na moment tracąc kontrolę, czując się jak zahipnotyzowana. Nie przestawałam tańczyć ani na chwile. Czułam się jak dziecko wypuszczone po zakończeniu roku szkolnego- wolna, nieograniczona. Zaczynałam się w końcu zastanawiać czy alkohol właśnie o sobie nie dawał znać. 

W pewnym momencie ktoś złapał mnie za rękę, odbijając mnie Erin.

W zatłoczonym klubie gdzie światła były zgaszone, a ciemność przerywana była tylko pulsującymi jasnymi barwami, ciężko było zobaczyć kogoś obok siebie. Na moment zwolniłam kroku, skupiając się, aby dostrzec kto trzyma mnie za dłoń i czy nie zrobił tego przez przypadek, myląc mnie z inną osobą.

Jednak gdy tylko poczułam mocne szarpnięcie upewniłam się, że jednak się myliłam.

Przede mną stał wyższy o ponad dwie głowy chłopak. Chwile później przyciągnął mnie mocno do siebie, lewa rękę kładąc na moich plecach. Skołowana podniosłam głowę próbując dokładniej przyjrzeć się nieznajomemu. Serce skoczyło mi w klatce piersiowej gdy tylko zorientowałam się jak bardzo chłopak przypomina mi Louisa. Spowolniłam swoje ruchy, opierając się przy tym chłopakowi. Nieznajomy objął obiema rękoma moja talie, przyciągając do swojego torsu. Jego ruchy były gwałtowne i nie było w nim dozy delikatności. Mocna woń perfum zmieszana z zapachem potu przyprawiała mnie o mdłości. Spuściłam głowę, nie chcąc na niego patrzeć.

-Jestem Chris- wyszeptał odgarniając pasma włosów za moje ucho. Pomimo dusznego, ciężkiego powietrza poczułam zimny podmuch na skórze mojej szyi. Odważniej podniosłam głowę spotykając jego ciemne oczy. To nie był Louis, jednak, fakt, że przedstawił się jako Chris nie zmieniał tego, że był do niego podobny.

Chris najwidoczniej uznał moje spojrzenie jako pochwałę swojego zachowania, bo chwile później poczułam jego wargi na swojej szyi. Jego język delikatnie stykał się z moją skórą powodując dreszcze na  całym moim ciele. Wypuściłam powietrze wzdrygając się na dotyk jego szorstkiej dłoni na moich gołych plecach, która powoli zbliżała się do mojej pupy. Instynktownie odepchnęłam Chrisa, patrząc na niego z pogarda.

-Nie podobało ci się?- zapytał zmieszany, jednak w jego głosie wyczułam wściekłość.

Chwilę zajęło mi wbicie do głowy, że to nie jest Louis tylko bardzo podobny do niego chłopak. Powoli traciłam zmysły. Momentalnie odwróciłam się na pięcie, przepychając przez zgromadzonych ludzi. Chciałam jak najszybciej znaleźć się na powietrzu, aby choć na moment uspokoić swoje poronione wizje.

Gdy tylko znalazłam się na zewnątrz, a chłodne powietrze dotknęło mojej skóry poczułam się lepiej. Oblizałam spierzchnięte wargi. Usiadłam się na skraju betonowej donicy, opierając dłonie o kolana. Tak naprawdę nie mogłam przestać myśleć o wydarzeniach z wczorajszego dnia. Jak mogłam nie pamiętać Louisa? Jak on mógł pamiętać mnie? Po co to wszystko mi pokazał? Skąd wiedział, że akurat wtedy pojawią się te zbity? Po raz kolejny miliony pytań kłębiło się w mojej głowie, nie dając choć na chwile odpocząć. Skoro wie jaka jestem to po co w ogóle się ze mną zadaje? Myśli, że mnie zmieni? Sprawi, że będę łagodna i grzeczna?

W tej chwili pomyślałam, że szkoda, że nie wypiłam jeszcze z trzech drinków. Mój mózg zdecydowanie zbyt dobrze pracował.

Kilkunastu ludzi przechadzało się po szerokim betonowym chodniku, niektórzy spoglądali na mnie z żalem inni ze świńskimi uśmieszkami.

 Po paru minutach zebrałam się w sobie, aby wstać i iść gdziekolwiek byle tu nie siedzieć. 

 MUZYKA  (jeśli nie "załapiecie rytmu" możecie ją wyłączyć xD)

Wystarczyło, abym przeszła kilkanaście metrów, abym spotkała Iana.

-Venus, chodź tu do nas!- zawołał, przywołując mnie gestem ręki. Już z oddala widziałam, że chłopak jest pijany.

Chwile wahałam się, jednak czując, że nie mam innego wyboru ruszyłam w jego stronę.

-Hej, ktoś umarł? Wyglądasz jakbyś zobaczyła ducha.

Chłopak objął mnie ramieniem przyciągając do siebie.

-Nie, jest w porządku- powiedziałam krótko widząc, że na niskim murku siedzi dwóch kolesi uważnie nam się przyglądających.

Ian widząc moja minę przedstawił mi swoich towarzyszy.

-Venus to Sam i John, to Venus

Chłopaki przywitali się posyłając mi ciepły uśmiech.

-Może masz ochotę się napić? -zapytał jeden z nich. Odruchowo pokręciłam przecząco głową. Nie byłam do końca przekonana co do ich zamiarów.

-Wiesz co Venus? Tobie chyba coś jest- Ian przerwał na moment zapalając papierosa, którego po chwili wsadził do ust- Jesteś jakaś zamknięta w sobie. Albo raczej ostrożna- chłopak szukał odpowiedniego słowa z ciekawskim spojrzeniem wpatrując się we mnie.

Przystawałam z nogi na nogę, zastanawiając się dlaczego znów o to pyta.

-Zdaje ci się –rzuciłam dając mu kuksańca w brzuch, próbując przerwać tą poważna atmosferę.

Chłopak zaciągnął się dymem puszczając szary obłok w stronę mojej twarzy. Na moment wstrzymałam powietrze.

-Tak myślisz?- zapytał wiercąc mnie wzrokiem

Stanowczo przytaknęłam mu głowa nie spuszczając kontaktu wzrokowego

-Może się zakochała?- zakpił chłopak, który o ile dobrze pamiętałam miał na imię Sam. Jego krucze włosy i pociągła twarz,  przy tym delikatne rysy twarzy sprawiły, że przez moją głowę przeszła myśl, że może chłopak jest gejem.

-Venus, ja o czymś nie wiem? – Ian zrobił przerażoną minę, drażniąc się ze mną.

Przewróciłam oczami, każąc puknąć im się w głowę

-Już dajcie mi spokój.

Z ich strony były to ostatnie uwagi. Po krótkiej chwili milczenia zaczęliśmy normalnie gadać o byle czym. I nic nie wskazywało na to, że to ma się zmienić. Do czasu.

Po godzinie dołączyła do nas Erin. Kilka osób powoli zaczynało opuszczać klub rozchodząc się w swoje strony. Na zegarku, który miałam na lewej ręce dochodziła dziesiąta. Zdziwiło mnie, że ludzie powoli wychodzą, jednak nie zależało mi na tym. Widocznie im też coś nie przypadło do gustu.

Ni stąd ni zowąd w moich myślach znów pojawił się Louis. Najprawdopodobniej właśnie teraz śpiewa w innym klubie. Nie chciałam tam iść, czułabym się nie na miejscu, a on sam pewnie po dłuższych zastanowieniach nie chce w ogóle na mnie patrzeć. W ogólne dlaczego tak bardzo się nim przejmuję? To wszystko nie miało najmniejszego sensu.

-Ej patrzcie, to nie jest ten frajer ze swoją dziewczyna?- Ian wysyczał przez zęby wskazując na niskiego pulchnego chłopaka, który właśnie wychodził z jakąś dziewczyną z klubu.

-A która by go chciała?- Erin wtrąciła swoje trzy grosze.

Patrząc na reakcje Iana nie wiedziałam czego się spodziewać. Chłopak porozumiewawczo spojrzał się na Johna, zachęcając, aby podejść do pulchnego chłopaka. John rzucił na ziemie niedopałek papierosa, szybko podnosząc się z murku na którym do tej pory siedział. Doskonale znałam Iana i tym bardziej bałam się tego co zamierzał zrobić.

-Będzie ciekawie- pogrążona w szaleńczo biegnących myślach ledwo usłyszałam słowa Erin.

Takie sytuacje miały już miejsca i zawsze kończyły się kiepsko. Wcześniej nie zwracałam na to, aż tak dużej uwagi bo sama doskonale bawiłam się takimi widokami. Jednak teraz wszystko wydawało się być inne. Tak jakbym wyszła ze swojego ciała, duszą wchodząc w osobę kompletnie różna od siebie. 

Każdy krok Iana sprawiał, że coraz bardziej niepokoiłam się co zaraz się stanie.

Niski chłopak, o pulchnej twarzy i małych oczach jakby nigdy nic oparł się o ścianę tuz przy wejściu do klubu. Jego towarzyszka o proporcjach przeciwnych do chłopakach, uśmiechała się do niego czule. Kompletnie nie wiedzieli co może się zaraz stać.

-Hej ty!- John splunął na ziemie, po chwili zbliżył się do pulchnego chłopaka.

-O co chodzi?-zapytał na luzie, nie przejmując się za bardzo John'ym.

Ian dotrzymał kroku koledze, stając tak, aby uniemożliwić dziewczynie kontakt z chłopakiem.

-Słyszałem, że masz ze mną jakiś problem- Ian zamaszyście chwycił chłopaka za bluzę nakazując, aby spojrzał mu w oczy. Chłopak przylgnął do ściany wybałuszając oczy. Nie wiedziałam o co im poszło, co takiego mogło się stać, że Ian tak zareagował.

Nie dosłyszałam odpowiedzi chłopaka. Ian wymierzył w niego pięść, uderzając w prawe oko. Chłopak zachwiał się opierając prawa rękę o ścianę. Nie minęła chwila, a John zaatakował chłopaka. Wokół nas zaczynał zbierać się tłum gapiów. Ian tak zasłonił chłopaka, że z mojej perspektywy  nie widać było twarzy ofiary. Czułam jak serce skacze mi w klatce piersiowej, a całe ciało powoli zaczyna się trząść. Po policzkach towarzyszki ofiary zaczęły płynąc łzy. Dziewczyna błagała Iana, aby przestał. Bez skutku.

Jej zachowanie przywołało mi wspomnienie z wczorajszego dnia, kiedy to ja mówiłam Louisowi, żeby tamte zbity przestały bić chłopaka bo go zabiją.

Pociągnęłam za rękę Erin, podchodząc bliżej. Ian kopał go nogą w twarz, powodując, że jego usta pokryły się krwią. Chłopak wydał z siebie kilka krótkich krzyków, które stawały się coraz słabsze. 

-Ian przestań!- krzyknęłam z całej siły, nie mogąc dłużej na to patrzeć. Tłum gapiów skierował na mnie swoje spojrzenia. Ian na moment spuścił oczy z chłopaka patrząc na mnie zdziwionym wzrokiem.

-O co ci chodzi do cholery?- wrzasnął podnosząc się, jednocześnie przyciskając chłopaka do ziemi.

Przełknęła ślinę po raz pierwszy bojąc się Iana. 

Chłopak podszedł do mnie bliżej. Nie mogłam stracić kontaktu wzrokowego bo wiedziałam, że odbierze to jako zwycięstwo. Cofnęłam się o krok do tylu.

-Już ci się to nie podoba?-zapytał groźnie niskim głosem.

Na jego czole pojawiła się nabrzmiała żyła, zakrywana zmarszczonym ze złości czołem. - Przecież lubiłaś takie zabawy!

W tym momencie nie wytrzymałam, wymierzając chłopakowi policzek. Wszyscy wokół nas zamilkli i jedynie muzyka płynąca zza ścian klubu utwierdziła mnie w przekonaniu, że wciąż żyję.

Ian złapał mnie za nadgarstki boleśnie oplatając wokół nich palce. Z trudem  mu się wyrwałam.

-Zostaw mnie w spokoju!

Nie czekając ani chwili odwróciłam się i nie zważając na spojrzenia innych, ruszyłam biegiem przed siebie. Czułam się jak w jakimś koszmarze, bajce o czerwonym kapturku, gdzie babcia przemienia się w wilka. Tylko, że w tym przypadku przyjaciel przemienił się w zło. 

Biegłam zatrzymując się dopiero na drugim skrzyżowaniu. Ulice oblegane nastolatkami sprawiły, że choć na chwilę mogłam wtopić się w tłum pozostawiając wilka za sobą. Przystanęłam opierając głową o mur budynku. Serce kołatało w piersiach, a umysł tracił świadomość. Wiedziałam, że byłam pijana, ale wszystko to działo się naprawdę.  To nie są jakieś omamy, psoty umysłu. 

Powiew chłodnego powietrza sprawił, że na całej skórze poczułam gęsią skórę. Może Louis miał racje, może faktycznie jest coś ze mną nie tak. Przecież Ian wcale nie kłamał mówiąc, że lubiłam takie zabawy. Byłam złym człowiekiem. Wciąż nim jestem. Skoro lubiłam takie rzecz, dlaczego tam nie zostałam? Zbyt dużo sprzecznych informacji jak na jedną dobę. Nie rozumiałam siebie. Nie potrafiłam stwierdzić co mną kieruje. Kim jestem. Brnęłam przez muł w czarną dziurę otoczoną błotem wsysającym do głebi ziemi. 

Powoli się uspokajałam. Teraz nie miałam nic do stracenia. Wiedziałam gdzie muszę iść.

***

Mały klub D&K znajdował się zaledwie pięć przecznic od klubu, w którym David miał imprezę. Z reszta czemu tu się dziwić. To w końcu nocna cześć Londynu, oblegana masowo przez młodych ludzi. Przed D&K stało mnóstwo samochodów, a ludzie co chwilę wchodzili lub wychodzili z klubu.Z zewnątrz dobiegała muzyka i co jakiś czas oklaski. Sama myśl, że za tymi ścianami jest Louis sprawiła, że puls natychmiast mi podskoczył. 

Ruszyłam ku wejściu.

Zadymione od papierosów powietrze dostało się do moich płuc. Tłum ludzi jak woda zalewał kompletnie cały klub. Z głośników płynęła popowa muzyka. Z początku nie rozpoznawałam utworu jednak nie przejmowało mnie to. Przeciskałam się miedzy ludzi starając znaleźć jakieś miejsce, z którego bez problemu zobaczę wykonawców. W końcu przystanęłam obok wysokiego mężczyzny z dwójka dzieci. Aż wreszcie go zobaczyłam. Louis zaczynał własnie śpiewać solówkę. Jego głos, tak jak i za pierwszym razem gdy go słyszałam był anielski. Chłopak miał prawdziwy talent. Przez całą solówkę uśmiechał się delikatnie, skupiając na emocjach towarzyszących utworowi. Umięśnione ręce obejmowały mikrofon, delikatnie obracając go w palcach. Stałam jak wryta. 

Nagle przestałam myśleć o tym co było i jak zareaguje jeśli mnie zobaczy, a skupiłam się na jego głosie. Kompletnie nie zwracałam uwagi na pozostałe osoby na scenie. Ktoś niespodziewanie popchnął mnie do przodu. Zdenerwowana odwróciłam się widząc ogromnego faceta trącającego mnie co chwilę swoim brzuchem. Sfrustrowana odwróciłam się z powrotem do sceny, szukając wzrokiem Louisa. Moje serce mało nie dostało własnych nóg, kiedy spostrzegłam, że para lazurowych oczu wpatruje się w moje. 

Mam nadzieję, że rozdział jest okej. :)

+ Zajrzyjcie na mojego drugiego bloga, mam dla Was małą propozycję

Ach i jeśli są błędy to przepraszam za nie!