Rozdział VIII

Nasze oczy się spotkały. Sparaliżowana stałam, nie mogąc oderwać od niego oczu. Nie potrafiłam nawet złapać oddechu. 

Louis jako pierwszy przerwał kontakt wzrokowy, spuszczając wzrok na podłogę sceny. Pomimo ciemnego pomieszczenia, w przygaszonym świetle dostrzegłam jak kąciki jego ust unoszą się do góry. Poczułam jak serce gwałtownie podskakuje mi w piersiach, a w brzuchu zapanował rozgardiasz. Facet stojący za mną ponownie popchał mnie w przód. Nie miałam siły się opierać, powoli przybliżając się w stronę sceny. Louis siedział na taborecie, obydwiema rękami ściskając mikrofon. 

W tym momencie ktoś z jego grupy zaczął śpiewać swoja solówkę. Po chwili muzyka ucichła, a sala przepełniła się brawami. Musiałam przyznać, że ówczesna piosenka także mi przypadła do gustu, a w głowie wciąż leciała mi rytmiczna melodia. 

Sala ucichła, aby za chwilę z głośników usłyszeć spokojną melodię. Louis ani razu nie spojrzał w moją stronę, przez co poczułam, że najprawdopodobniej popełniłam błąd przychodząc tutaj. Zmieszana, z głową hucząca od wrażeń próbowałam zapomnieć o całym tym wieczorze oddając się chwili spokoju. Nim się obejrzałam muzyka ponownie ucichła. Cały zespól podszedł do krawędzi sceny kłaniając się nisko publiczności. Louis wzrokiem obiegł cały klub. W jego oczach dostrzegłam radość i zachwyt prawdopodobnie wynikający z tak gromkich braw. Po chwili chłopaki zniknęli za kulisami, pozostawiając publikę samej sobie. Prawdę mówiąc nie wiedziałam co ze sobą począć. Jeśli on nie chce wcale mnie widzieć? Zresztą po co miałabym tu zostać?  Co powiedziałabym? Zdołowana odwróciłam się przepychając przez tłum ludzi. Klub przepełniony rozmowami na moment zagłuszył moje myśli, pozwalając zatonąć w nicość umysłu. Niezdarnie robiąc sobie drogę przepychałam się między niezadowolonymi ludźmi, narażając się na ich wrogie spojrzenia. Moje stopy uderzały ciężko o twarda podłogę, co jakiś czas tracąc nad moim ciałem kontrolę. Byłam głupia, że tu przyszłam. 

Właśnie dochodziłam do wyjścia klubu, kiedy ktoś złapał mnie za ramię. Zaskoczona energicznie odwróciłam się do tyłu, czując jak skronie delikatnie mi pulsują. W ciemnym pomieszczeniu z początku nie wiele widziałam z trudem przyzwyczajając wzrok do mroku. Moment zajęło mi rozpoznanie twarzy

-Gdzie się wybierasz?

Usłyszałam charakterystyczny męski głos. Miałam wrażenie, że mój mózg ponownie płata mi figle, jednak delikatny uśmiech na twarzy pokrytej dwudniowym zarostem uświadomił mi, że droga do psychiatry własnie się ode mnie oddala, zmieniając swój tor.

Uprzytamniając sobie, że wpatruję się w chłopaka, przypomniałam sobie o pytaniu jakie zadał.

-Właściwie to nigdzie…- skłamałam delikatnie przygryzając dolna wargę, patrząc z ukosu na Louisa.

Chłopak skrzyżował ręce na piersiach, kręcąc ożywczo głową.

Jego oczy wpatrywały się w moje.

-Nie mogę uwierzyć, że jednak przyszłaś.

Te słowa natychmiast przypomniały mi dlaczego tu się znalazłam. Przełknęłam rosnąca gulę w gardle, dopiero wtedy odważniej patrząc na Louisa.

-To długa historia

Do moich myśli napłynęła wizja Iana łapiącego mnie mocno za nadgarstki. W brzuchu poczułam nieprzyjemne kłucie. 

Louis spoważniał, przechylając na bok głowę. W jego oczach dostrzegłam zaciekawienie pomieszane ze smutkiem.

Wciąż nie znałam wszystkich szczegółów jakie pamięta z dawnych lat. Nie potrafiłam odgadnąć jego myśli. Po raz kolejny poczułam się jak mała dziewczynka skarcona przez rodziców, mająca świadomość, że popełniła błąd. 

Louis przystanął z nogi na nogę , rozglądając się wokół pomieszczenia. Podążyłam za nim wzrokiem widząc, że patrzy na dwa puste stoły po drugiej stronie klubu.

-Usiądźmy tam i pogadajmy- wskazał na pierwszy z nich.

Ruszyłam w danym kierunku, nie zdolna do stania bez żadnych oznak złych emocji. Liczyłam, że chociaż na chwilkę odpocznę i zbiorę myśli. 
Przeciskałam się pośród ludzi mijając zarówno starszego pana jak i dwójkę radosnych nastolatków. 
Louis wskazał miejsce, siadając naprzeciwko mnie.

-Może masz ochotę na piwo?- zapytał wyrywając mnie z rozmyślań. Niepewna o co pytał potrząsnęłam głową zgadzając się na nie wiadomo co.

Louis wstał od stołu, po chwili przychodząc z dwoma butelkami piwa. Moment później rozlał po połowie do dwóch szklanek, na koniec przysuwając mi jedną.

-Dzięki.

Oparłam łokcie o zimny stół przez moment chowając głowę w dłonie. Myśli wirowały w mym umyśle, doprowadzając mnie do szaleństwa. Zauważywszy iż Louis patrzy się na mnie, wzruszyłam ramionami nie wiedząc co powiedzieć. Lou upił łyk piwa patrząc na pianę spływająca ze ścianek szklanki. Wiedziałam, że myśli o tym jak się zachowuję. Chciałam to przerwać, nie chcąc, aby w ogóle mną się przejmował.

-Często gracie w klubach?-zapytałam starając się, aby w moim głosie słychać było entuzjazm.

Louis początku nic nie odpowiedział, uważnie lustrując mnie wzrokiem. Najwidoczniej byłam dla niego równie wielką zagadką jak on sam dla mnie. Pod tym względem pasowaliśmy do siebie idealnie. Nie wiedzieliśmy o sobie tak naprawdę nic, a mimo wszystko wciąż natrafialiśmy na siebie celowo lub nie. 

Pomrugałam kilkakrotnie powiekami orientując się w jaki sposób zaczynam o nim myśleć. Venus, jeszcze chwila a nazwiesz wasze dzieci, upomniałam się

-Gramy głównie w klubach, czasami na urodzinach znajomych lub weselach, ale to rzadkość- mówił bawiąc się czymś co trzymał na kolanach i tylko co chwile podnosił oczy patrząc prosto w moje. W tych dwóch błękitnych iskierkach było coś wyjątkowego, a nieogolona twarz dodawała mu niesamowitego uroku.

Głośno wypuściłam z płuc powietrze ponownie orientując się iż coraz dokładniej zaczynam analizować każde jego zachowanie. I piękno.

-Byłeś- zaczęłam, oblizując usta w głowie szukając prostego określenia jego występu. Boski, wspaniały, wyjątkowy, anielski, myślałam - dobry- zdecydowanie potrząsnęłam głową uśmiechem dodając słowom wiarygodności.

Louis posłał mi promienny uśmiech, mierzwiąc dłonią włosy, które sprawiły, że chłopak wyglądał jakby dopiero co się przebudził.

Nagle usłyszałam dźwięk turlającej się po stole szklanki, szybko spostrzegając, że piwo którego nawet się nie napiłam rozlewa się po całym stole. Szklanka sturlała się szybko po blacie, roztrzaskując na podłodze. Zaskoczona wstałam energicznie próbując zatrzymać dłońmi płynącą na krzesło ciecz.

-Boże, przepraszam- mówiłam szybko zauważając, że Louis ma mokre nogawki spodni.

-Poczekaj tu chwilę

Chłopak zniknął na moment w tłumie ludzi, po chwili wracając ze ścierką i mopem.

Chłopak sprawnie starł napój z podłogi, starając się zgarnąć szkło w jedno miejsce. Moje ręce kleiły się od piwa, a z prawego kciuka ciekła mała stróżka krwi. Zacisnęłam pięść, próbując opanować krwawienie.

-Skaleczyłaś się?-zapytał gdy skończył zbierać piwo z podłogi.

Szybko potrząsnęłam głową, szukając w pobliżu serwetek, w które mogłabym wytrzeć dłonie i krew.

-Pokaż mi to –nakazał

Zdziwiona podniosłam głowę patrząc jak chłopak kładzie moją dłoń na swojej. Suchą szmatką delikatnie przecierał moja dłoń na końcu zatrzymując się przy miejscu, z którego leciała krew. Cicho syknęłam czując pieczenie. Louis ostrożnie pomasował kciukiem wewnętrzną cześć mojej dłoni, jakby chciał mnie tym samym uspokoić. Zaczęłam się zastanawiać czy robi to specjalnie, czy może raczej w ogóle nie ma o tym pojęcia. Jego dłoń było ciepła, sprawiając że poczułam się bezpiecznie. Nie przypomniałam sobie, aby wcześniej pomiędzy nami panował taki spokój i delikatność.

-Jeszcze raz przepraszam- powiedziałam gdy krew przestała już lecieć, a Louis ścierał ze stołu mokra plamę.

-To tylko szklanka i spodnie- puścił do mnie oko, sprawiając ze w brzuchu poczułam przyjemne zamieszanie.

Było mi głupio, że stoję i po prostu się gapie, jednak Louis nie chciał, abym mu pomagała.

-Jesteś trochę rozkojarzona i czymś przejęta- powiedział, prostując się, aby po chwili spojrzeć w moje oczy na dłużej. Nerwowo przełknęłam ślinę zastanawiając się jak wybrnąć z tej sytuacji.

-Trochę już za dużo wypiłam- przerwałam czując jak spod papierku, w którym owinięty był palec ponownie czuje szczypanie. Zignorowałam to – Powinnam wrócić do domu.

Nie czekając ani chwili na jego reakcje, nerwowo zaczęłam rozglądać się za torebką. Nie było jej nigdzie. Myślami wróciłam do momentu, w którym po raz ostatni ją widziałam, szybko uświadamiając sobie, że było to jeszcze na urodzinach Davida. Nie miałam komórki ani portfela, aby wezwać i zapłacić za taksówkę. Nie chciałam wracać do tamtego klubu. Nie mogłabym. Zdenerwowana odgarnęłam włosy do tyłu, czując jak gorąco uderza do mojej twarzy.

-Nie masz torebki?- zauważył Louis

Przeniosłam wzrok na niego szybko połykając slinę

-Zostawiłam ja w…- przerwałam nie chcąc wypowiadać słów, które i tak obojgu z nas były wiadome- z resztą nieważne, przejdę się.

Nie czekając chwili dłużej ruszyłam w stronę wyjścia. Jednak i tym razem nie dane mi było wyjść.

-Venus mieszkam dwie ulice stąd, możesz przenocować mam dwa łóżka- po chwili dodał patrząc jak wybałuszam oczy- i dwa pokoje oczywiście. 

Chłopak spuścił głowę, udając , że coś przyciągnęło jego uwagę.

Przez moment stałam w osłupieniu, jakbym własnie usłyszała coś strasznego. Pomysł wydawał mi się dziwny, jednak świadomość, że rodzice są w domu, a ja jestem wstawiona sprawił, że zaczęłam traktować jego propozycję na poważnie.

-Sama nie wiem…- powiedziałam przygryzając dolną wargę.

Louis odważniej podniósł głowę patrząc prosto w moje oczy.

-Nic ci się nie stanie

Westchnęłam zastanawiając się co przez to rozumie. Jedyne na tej nocy mogę zyskać. Może dowiem się o nim czegoś więcej.

-Zresztą ja tez muszę już wracać- gestem wskazał na mokre spodnie

-No dobra- zadecydowałam rozkładając ręce w geście kapitulacji.

Louis posłał mi swój tajemniczy, pełen uroku uśmiech.

-Poczekaj tu chwile pójdę po swoje rzeczy

Chłopak szybko oddalił się w stronę, z której schodził ze sceny, po chwili znikając za ciemnymi drzwiami.

Po raz kolejny zaczęłam się zastanawiać czy to był rozsądny pomysł. 

PRZEPRASZAM PRZEPRASZAM PRZEPRASZAM, że tak długo nie publikowałam. Trochę zamieszania było w moim życiu i nie miałam w ogóle czasu na pisanie. Jestem na siebie zła, że rozdział jest taki krótki, ale nie mogłam już dłużej Was trzymać i po prostu rozłożyłam go na dwie części. Mam nadzieję, że mi to wybaczycie, a ten rozdział nie zawiódł Was.