Rozdział X

Obudziłam się od razu spostrzegając, iż dochodzi dwunasta. Mój kark bolał od złej pozycji jaką przybrałam w czasie snu. Z oporem przekręciłam się na drugi bok, próbując ponownie zasnąć. Jednak sen nie przychodził. Pokój przepełniał przyjemny zapach jedzenia. Niezgrabnie usiadłam na łóżku, zaczerpując powietrza do płuc. Mój brzuch szybko przypomniał mi, że nie jadłam już długi czas. Szybko wyczołgałam się z łóżka, idąc wolnym krokiem w stronę drzwi. Chwilę wahałam się czy je otworzyć. Ich otwarcie było niczym, jak skrzynia, która kryła w swoim wnętrzu odpowiedź na ważne pytanie.

Z obawa nacisnęłam klamkę, wychodząc na przedpokój. Woń, zalała całe pomieszczenie i z każdym moim krokiem przybierała na swojej intensywności.

Dyskretnie stanęłam w progu kuchni, widząc odwróconego plecami Louisa. Chłopak instynktownie odwrócił się w moja stronę, posyłając przyjacielski uśmiech.

-Hej, dobrze, że wstałaś. Właśnie robiłem zapiekanki- przywitał się zapraszając mnie do wnętrza .

Jego reakcja zdziwiła mnie, sprawiając, że nie wiedziałam co myśleć. Oczekiwałam, że będzie zły, z dystansem podejdzie do mojej osoby.

-Siadaj, zaraz podam nam śniadanie- poprosił nakładając na duży talerz zapiekani z serem i kawałkami kiełbasy- Proszę.

Louis podszedł do mnie z talerzem. 

Szybko wzięłam jedną zapiekane, czując jak niesamowicie pachnie.

-Mmmm, co za zapach- pochwaliłam oddając uśmiech, który nie schodził chłopakowi z twarzy.

Louis był wciąż w tej samej czarnej bokserce, która miał na sobie wczorajszego wieczoru.

-To sekret dobrych przypraw- mrugnął, gryząc kęs.

Podążyłam za jego przykładem, gryząc zapiekankę. Musiałam przyznać, że Louis był dobrym kucharzem.

-Smakuje Ci?- Zapytał nie odrywając ode mnie wzroku. 

Szybko przytaknęłam głową, zastanawiając się czy wczorajszy wieczór nie był przypadkiem jakimś moim urojeniem. Oblizałam brudne palce, popijając następnie wodą.

-Jakie masz plany na dziś?-zapytał po chwili milczenia

Na sama myśl co powinnam dzisiaj zrobić poczułam ból brzucha

-Musze wrócić po swoje rzeczy do klubu-  wytłumaczyłam kręcąc z niezadowoleniem oczami.

-Mogę cię tam zawieść- zaproponował, nakładając sobie na talerz kolejną zapiekankę.

Przez chwile milczałam, zastanawiając się jakie mogą wyniknąć z tego konsekwencję

-Nie musisz, wiem jak tam trafić.

Czułam, że robi dla mnie zbyt wiele, a ja go wykorzystuje.

Louis odłożył  serwetkę, opierając obie ręce na blacie stołu.

-Venus, pozwól mi

Jego słowa zrobiły niezłe, zamieszanie w moim brzuchu. Było  w nich coś takiego.... magnetycznego. 

Westchnęłam spuszczając wzrok,  na podłogę. Jeśli pozwolę mu na to, a ktoś z moich znajomych zobaczy nas razem wszyscy pomyślą, że zwariowałam. Jednak czy to jest naprawdę istotne, co oni myślą? Przecież prędzej czy później ktoś i tak zorientuję się ile czasu spędzamy ze sobą. 

Czy ja własnie nie potwierdziłam sobie samej, że Louis nie jest mi obojętny?

Odważniej spojrzałam prosto w oczy chłopaka, uśmiechając się przy tym wdzięcznie.

-Zgoda

***

Louis zatrzymał samochód tuż przed wejściem do klubu. Przed jego drzwiami wciąż leżały porozrzucane butelki. Denerwowałam się, nie wiedząc co zrobię gdy ktoś zapyta mnie o  wczoraj. Serce waliło mi, nie pozwalając myśleć logicznie. Zaczerpnęłam głęboki oddech, otwierając drzwi samochodu.

Nagle Louis złapał mnie za rękę. Zdezorientowana spojrzałam w jego poważne oczy.

-Venus, mogę cię o coś zapytać?

Automatycznie przełknęłam rosnąca gulę w gardle, próbując określić o czym myśli.

-Jasne- powiedziałam w końcu

Byłam pewna, że Louis wyczul moje zdenerwowanie

-Żałujesz?-zapytał cicho, patrząc na kierownicę samochodu.

Osłupiała nie byłam pewna o co mnie pyta

-Czego?

Louis podniósł głowę, przenosząc wzrok na mnie. Nasze oczy spotkały się. Żadne z nas nie przerwało kontaktu wzrokowego.

-Wiesz czego- powiedział

Grając na zwłokę odpowiedziałam pytaniem na pytanie

-A ty?

Po minie Louisa stwierdziłam, że nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. Wstrzymałam oddech.

-Nie, a ty?

Uśmiechnęłam się do niego. Louis był zdezorientowany. Otworzyłam drzwi stając tuż przy samochodzie. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu. Nachyliłam się do wnętrza auta patrząc na chłopaka.

-Nie- odpowiedziałam w końcu.

Nie czekając na jakąkolwiek reakcję z jego strony, zamknęłam za sobą drzwi i szybkim krokiem przeszłam dzieląca mnie odległość, prowadzącą do drzwi klubu.

Chwilę wahałam się, jednak po paru sekundach, popchnęłam masywne drzwi wchodząc do pomieszczenia. Stukot obcasów, odbił się pogłosem o ściany klubu. Nigdy nie widziałam tego miejsca tak wyludnionego.

Gdzieś z mojej lewej strony usłyszałam ciche odchrząkanie. Szybko przeniosłam wzrok, widząc starszego nieco chłopaka.

-Klub jest zamknięty- powiedział ostro

Zjechałam go wzrokiem, próbując uświadomić mu, że nie jestem na tyle głupia, żeby tego nie zauważyć.

-Zostawiłam tu wczoraj torebkę- wytłumaczyłam, krzyżując ręce na piersiach

-Cierpisz na sklerozę?- zakpił, kręcąc głową. 

Szczotka, którą chwile wcześniej zamiatał, upadla na podłogę. Chłopak nie spuszczając ze mnie wzroku nachylił się po nią.

-A ty chcesz stracić pracę?

Nieznajomy zrobił minę świadczą, że jest pod wrażenie mojej odpowiedzi, zaśmiał się donośnie.

Posłałam mu wrogie spojrzenie.

-Dexter!-zawołał, odwracając się w stronę baru

Po chwili z zaplecza wyłonił się niski blondyn. Przynajmniej on wydawał się robić lepsze wrażenie.

-Ta dziewczyna szuka torebki, którą wczoraj tu zostawiła.

Blondyn pokwiał głową ze zrozumieniem i  bez jakichkolwiek zbędnych pytań, znikł ponownie po paru minutach wracając ku mojej radości z torebka

-To ona?-zapytał uśmiechając się

Pokwialam glową biorąc od niego swoja zgubę

-Dzięki

Gdy wyszłam z klubu nadzieja, że może Louis wciąż czeka całkowicie mnie opuściła. Szybko odszukałam w torebce komórkę, która na szczęście nie zginęła, jak i inne rzeczy, które w niej zostawiłam. Szybko spostrzegłam, że mam dwie wiadomości. Jedna od Grace, druga od Erin. Podejrzewalam, że żadna z nich nie jest dobra. Westchnęłam otwierając pierwszą

„Wracaj do domu gdziekolwiek jesteś. Rodzice wiedzą G x”

Serce skoczyło mi niebezpiecznie. Jeśli oni naprawdę się dowiedzieli, nie będzie z tego nic dobrego.

Otworzyłam drugą

„O co ci chodzi? Odezwij się!”

Tą ostatnią zignorowałam, wrzucając komórkę z powrotem do torebki.

***

Gdy tylko dotarłam pod drzwi domu już wyczuwałam ta ciężką atmosferę, która wisiała w powietrzu. 

W domu panowala pozorna cisza, która choć na chwile mnie uspokoila. Przeszłam długi hol zatrzymując się przy wejściu do kuchni. Przy stole siedzieli rodzice i Grace. Ta ostatnia patrzyła na mnie przepraszająco

-Venus, czy do reszty zwariowałaś?- krzyknęła mama, nie spuszczając ze mnie wzroku.- Myśleliśmy, że ktoś ci coś zrobił

-To nie było mądre- dopowiedział tata,krzyżując ręce na blacie stołu, na którym najwyraźniej stal niedokończony obiad.

-Jestem już dorosła, mogę robić co chcę!- wybuchłam

-Dorosła może tak, ale nie odpowiedzialna.

Dawno nie widziałam mamy patrzącej na mnie taki sposób. Dopiero teraz  powoli rozumiałam jak wiele nas od siebie dzieli.

-A czy wy jestescie odpowiedzialni?-zaczelam krzycząc, nie potrafiąc wytrzymac w spokoju - Ile razy interesowaliście się tym gdzie i z kim się zadaje?-posłałam rodzicom pytające spojrzenie

Żadne z nich nic nie powiedziało

-No własnie

Wybiegłam z kuchni, zatrzymując się dopiero w swoim pokoju. Sfrustrowana padłam na łóżko. Nie minęło nawet kilka minut  kiedy drzwi pokoju się otworzyły. Nie patrząc na gościa wyrzuciłam z siebie tylko jedno słowo;

-Wyjdź

W pokoju zapanowała, cisza, przerwana dopiero przez trzask zamykanych drzwi. Z nadzieja, że jestem sama odwróciłam się widząc zdezorientowaną Grace

-Dlaczego nie wyszłaś?-zapytałam 

Dziewczyna podeszła do łóżka siadając na jego krawędzi.

-Gdzie byłaś?-zapytała cicho

Przez chwilę wahałam się co jej powiedzieć. Nie chciałam, aby wiedziała za dużo. Tym bardziej u kogo spalam.

-Byłam na imprezie

Powiedziałam grzebiąc w torebce, chcąc aby Grace zrozumiała, że nie chce gadać.

-Cała noc?-parsknęła głośno, odwracając głowę w drugą stronę- Jest grubo po piętnastej. Gdzie spałaś?

Irytowałam się coraz bardziej. Zacinełam zęby szybkując dobrej odpowiedzi

-U znajomego...

Grace wstrzymała oddech, po chwili nachylając się na łóżku.

Podniosłam głowę łapiąc z nia kontakt wzrokowy

-Spałaś z kimś?-zapytała szeptem

-Nie nie spalam! Zajmij się sobą- krzyknęłam, urażona zarzutami jakie postawiła mi siostra. Coś w głębi mnie nagle przypomniało mi, że tak nie do końca mogłaby się mylić, gdyby spraw potoczyła się trochę inaczej.

Grace bez słowa, wstała z łóżka wychodząc z pokoju, jednak zbyt dobrze ją znałam, żeby nie wiedzieć, że prawdopodobnie zaraz znów wróci. 

Tym razem znów się nie pomyliłam. 

Ległam na łóżku, poduszką zakrywając twarz. Jakaś cząstka mnie pragnęła zadzwonić do Louisa, usłyszeć jego głos. Tylko co miałabym mu powiedzieć?

-Venus…- usłyszałam stłumiony głos siostry- Przepraszam cie- mówiła

Grace westchela. Łożko ugięło się pod jej ciężarem. Poczulam jak siostra  mnie obejmuje. Odłożyłam poduszkę na bok, patrząc jej prosto w oczy

-Byłam u znajomego- zaczełam obliuzując usta, jak na złość przypominając sobie pocałunek Louisa - Do niczego nie doszło- zapewniłam, myśląc, że chyba okłamuję samą siebie

Grace zmarszczyła czoło

-Znam go?-zapytała cicho

Westchnęłam, odgarniając włosy z czoła, tym samym zbierając się na odwagę, aby popatrzeć jej w oczy.

-Tak, znasz go Grace.

Przepraszam, że jest krótki, ale wkrótce wynagrodzę Wam to, kiedy szkoła wreszcie przestanie wymagać podciągnięcia niektórych ocen -.-